Día do inventor?

A música é coma un milagre. Fai saltar chispas, provócanos, fíltrase polos poros e báilanos dentro. Ás veces faino dun xeito sutil, outras coma un estoupido. É unha compañeira de vida. Os sons tapan o baleiro coma o cemento os buratos. Cantas veces escoitamos aos nosos maiores dicir: “teño a radio (ou a tele) acesa porque me fai compaña”? Cantas veces hai programas insubstanciais de fondo aos que ninguén lle presta atención, tan só para non estar en silencio? Coma se o silencio fose un inimigo. O silencio incomoda, porque evidencia falta de comunicación, soidade e outras situacións coas que non é fácil convivir. Un exemplo extremo disto que relato pode ser o que sucedeu durante o cerco de Leningrado, a principios dos anos corenta do século pasado. Hitler ordenara exterminar Leningrado (actual San Petersburgo). O que ía ser unha acción rápida acabou convertida en case novecentos días de asedio. Con todas as vías de escape bloqueadas, o exército alemán esperaba que a cidade caese por inanición. Sucedeu que os habitantes empezaron a morrer de fame e de frío. Nas casas aferráronse á radio para non tolear. Programas de música e poesía resoaban polas rúas día e noite. E nos momentos en que os locutores quedaban sen folgos, retransmitían o son do metrónomo. Calquera cousa agás o silencio, porque o silencio significaba a morte. Pensei en todo isto porque estes días lin o seguinte titular na prensa: “a meirande parte dos maiores que usaron Alexa con Cruz Roja, sentíanse menos sós”. Ninguén debese sentirse só, pero tamén é certo que pode suceder aínda que sexas unha persoa que está rodeada de xente. A soidade é algo viscoso e profundo de difícil dixestión. Imaxino a alguén falando con Alexa e sempre creo que detrás de cada casa hai un posible capítulo de Black Mirror. Ao escribir en Google “quen inventou a Alexa?”, sen afondar moito máis, as primeiras respostas explican que foi inventada por Amazon. Amazon desenvolveuna, mais quen foi o equipo humano que hai detrás? Fixen a procura porque resulta que esta semana houbo unha efeméride mundial que me interesa especialmente: O Día do Inventor. Inventor, con “o”. Non o Día das Persoas Inventoras. Día do Inventor. O perverso disto é que a data (9 de novembro), coincide con nacemento de Hedy Lamarr, unha muller cunha vida de película que foi coinventora da primeira versión do espectro ensanchado por salto de frecuencia. Isto permitiu as comunicacións inalámbricas, coma a Wifi ou o Bluetooth. Hedy Lamarr, que abandonou os seus estudos de enxeñería pola interpretación, foi a primeira muller da historia do cine en aparecer espida nunha película comercial. Sucedeu coa súa quinta película, Éxtase (1933), un verdadeiro escándalo que rematou coa cinta condenada polas Ligas da Decencia e polo papa Pío XI. Hedy tiña unha intelixencia e tamén unha beleza extraordinarias. E o segundo provocou que non sempre fose tomada en serio. A historia negou de xeito sistemático a existencia de mulleres inventoras. Desde o caso de Beulah Louise Henry (coñecida polo alcume de “Señora Edison” pola grandísima cantidade de inventos que ideou), ata o de Helen Augusta Blanchard, unha das inventoras máis prolíficas da era industrial que, entre outras curiosidades, ideou o afialapis mecánico. Hai moitas máis: Ángela Ruiz Robles, Anna Wagner Keichline, Fermina Orduña, Frances Gabe, Hertha Ayrton... Mulleres que revolucionaron o mundo de maneira discreta. Mulleres que merecen ser nomeadas, lembradas e celebradas. A todas elas débolles a existencia da miña colección de libros que teñen como protagonista a Lady Bubble, a inventora steampuk que tantas alegrías me dá grazas ao público infantil.

Suscríbete para seguir leyendo