Ramón

“Augaaa, augaaa! Marchade de aquí, malnacidos!” Así se informa no barrio cando aparecen os policías. Os “augadores” dan a voz de alerta. Miran por un negocio que acaba con eles. A dependencia cos traficantes é tan tóxica, se cadra, coma a substancia de baíxisima pureza –cortada un milleiro de veces, con cafeína, paracetamol, xiz, azucre, sosa, po de talco...– que fuman, ou nifran, ou chantan nas veas.

A droga escachízaos por dentro, e tamén os come por fóra. Vailles a vida en algo que os mata. Un poema de Joan Margarit di que “hai poesía incluso nas persoas que detestan vivir”, mais en casos así custa distinguir trazas de lirismo.

A detección temperá outorga aos delincuentes, que están cos oídos ben atentos nos pisos, uns minutos valiosos para facer desaparecer as probas no váter, antes de que a Policía deite a porta. A cisterna arrastra polos sumidoiros –e dese río subterráneo á depuradora de Reza, e despois ao río Miño– os restos de heroína, cocaína ou haxix.

Hai taxis que non deixan de vir, agardar e partir do barrio. Hai persoas que aparecen ben vestidas, e algunhas que están feitas un bandallo. Hai distintas orixes e un lugar no que todos concorren, e un obxectivo compartido: drogarse, esquecer a dor e esquivar a vida.

Dúas patrullas deteñen os vehículos en forma de uve. Os coches restrinxen o espazo dispoñible. Catro axentes baixan. Sorprende o tratamento que dispensan, con fórmulas extemporáneas, como se estivesen nun acto institucional. “Boas noites, cabaleiros. Perdón, tamén para vostede, señora”. En realidade ven a cinco sospeitosos, a cinco posibles detidos, todo dependerá. Axiña, os funcionarios entran en detalle. “Levan algo que os comprometa?” Agora si semellan sinceros.

“Non, non”, responden case todos. Algún falou en baixo, por nervios, ou por medo. Outro, que carece dos mecanismos suficientes de autocontrol, podería estourar en calquera momento. Un terceiro tarda en achegar a súa resposta, porque a percepción está dificultada pola droga. Ao seu carón, unha muller semella triste e desconectada.

“Van dar os cinco a volta, apoiar as mans contra a parede e separar as pernas, vale?”. Era unha demostración básica de psicoloxía policial, e funcionaba. O máis apartadizo do grupo, Tomás, levaba os DNI de tres persoas, dúas carteiras xa sen diñeiro, e cocaína en micras, unha dose ínfima, un produto co que os traficantes conseguen que o toxicómano volva pronto, para calmar de novo a fame de droga, para que o bucle continúe desde o comezo.

“Cabaleiro, queda vostede detido”. Un no coche, catro polo momento fóra.

“Señor, permítame a súa documentación”. O home que se expresara a cámara lenta obedeceu, pero mantendo o seu ritmo propio. Na carteira tiña catro euros e unha tarxeta de identificación sanitaria. Nesta ocasión, Ramón, un médico de atención primaria, mercaba a receita que outros lle prescribiran.

Enrique identificouse con rapidez, non escondía nada na roupa e o seu aspecto e o seu comportamento non facían desconfiar aos axentes. Ao final, o ton baixiño co que falaba era por mor do medo.

“Pois só faltan vostedes dous. Son parella?”, preguntou o subinspector, pensando o que non era. “Eu estou só”, interveu o home. “Eu non o coñezo de nada, e sorte que ten”, completou ela.

Con ganas de rematar a actuación, aceptable para a estatística con cinco identificados, e moito mellor aínda despois dunha detención, o axente examinou á vez os documentos dos dous. Mentres, os seus compañeiros descubriron no cacheo que cada un deles levaba un gramo de heroína.

–Imos propoñer a ambos para unha sanción administrativa da Subdelegación do Goberno, ademais de incautarnos do estupefaciente, por suposto. Antón... Luísa –dixo o subinspector mirando de novo os DNI–, non ven que esta merda é daniña e perigosa?

–De algo hai que morrer, aínda que matarse non resulta nada nada doado, sabe? –respostou o varón en primeiro lugar–. Se é tan mala como di, pode que algún día pase, –engadiu.

–Eu tamén teño un consello para vostede –manifestou Luísa a continuación–. Desconfíe cando a situación semella tranquila e controlada.

Mentres remataba a frase, do interior dunha faltriqueira que os axentes non atoparan no rexistro, a antiga xefa de contabilidade sacou unha navalla e, crendo nun estado de alteración pola heroína que o policía era o insoportable de Manuel, de quen tantas veces quixera vingarse, cravoulle a arma. Un líquido pegañento abrollou do abdome. “Vaia, é vermello, coma os números da empresa”.

Antón (I)

Antón (II)

Luísa