Luísa

“(...) En definitiva, por todas as razóns que acabo de expor, creo que a mellor solución é adquirir unha frota de vehículos propios, para xestionar de maneira directa as cinco rutas actuais de transporte en territorio nacional que se están a realizar mediante subcontratas, ademais de intentar ampliar a carteira de clientes noutros países da Unión Europea”.

“(...) A inversión inicial mínima sería de 1,2 millóns de euros. Asemade, cómpre aumentar o cadro de persoal. A competencia está a tomar posicións e notarémolo axiña. Hai que moverse, señoras e señores, como mínimo igual de rápido cós nosos camións”.

Traga saliva, aínda que non é quen de reunir líquido algún na gorxa, que se queixa polos nervios. “Non quero saber o que pensan, non quero marchar para a casa coa linguaxe non verbal das sús caras de can gravada na mente. Abondou con ver o parvo de Manuel. Ben podía aprender de Xabier, que mentres tanto estaba a mirar os SMS no móbil, e non metía presión”.

Sae do Power Point, retira a conexión co proxector, apaga, pecha a pantalla do ordenador portátil, baixa a cabeza. “Uf, que noxo dá este chan: pelos, cercos de café – quen cona apoia unha cunca nunha baldosa?–, as xunturas negras por completo...”

“Mira, tamén faragullas. Isto parece un galiñeiro. Seguro que son as migallas das torradas de aguacate con queixo desnatado de Laura. Ela e a súa ladaíña de cada día sobre a importancia dun bo almorzo para comezar ben o día, sobre os beneficios da comida sen procesar. Moi san o teu estilo de vida, guapa, pero mira de ser menos marrá”.

A pel apertaba no peito, a mirada tremía, o corazón berraba coma un meniño que esperta con fame de noite. “Sabía que me excedera co café. E o caso é que devezo por outro”.

“Sempre fago o mesmo, deixo os encargos para os últimos días, bufo a medida que se achega a data e, a noite antes, cando xa non hai marxe para adiar nada, o traballo reborda e, incluso sen durmir, o tempo é insuficiente”.

“Ben me avisara miña nai. Outra cousa non, pero insistente era comigo. Cando os responsos non lle daban resultado, meu pai, menos partidario de repetirse, falaba en detalle: ‘Fai o que tes que facer dunha vez, ou hai que che dicir as cousas con música?’ Nunca me deu por descubrir a que se refería con esa metáfora”.

As horas seguintes á presentación foron eternas. Luísa levaba seis anos na empresa, dous como subdirectora de contabilidade. Xaime, o xefe do departamento, tiña cancro de próstata. As células caprichosas do seu tumor inicial viaxaran a través dos ganglios da pelve. Na resonancia apareceron manchas secundarias no pulmón e na tiroide. Tan azaroso foi o termo da etapa profesional de Xaime, centrado a partir do diagnóstico exclusivamente en salvar a vida, como a situación de Luísa.

A baixa do superior coincidiu cun momento fráxil na empresa que non permitía dubidar. O xerente ordenou un plan de acción inmediato para revertir o descenso de ingresos dos últimos exercicios, que levara o balance case a números vermellos no máis recente. Aínda non sabía como, pero deu cumprido coa encomenda e acudiu á reunión cun plan. A premura foi un gran combustible. Sentiu que ela tiña razón finalmente, e non a súa nai.

Nas horas escasas que conseguiu durmir soñou con escenas de anguria no traballo. Parecía tan real... Nunha das representacións fabricadas pola súa mente, chegaba pola mañá á oficina e ninguén se lembraba de que houbera unha presentación. Insistía en explicar de novo os aspectos centrais da súa idea, e de súpeto víase no interior dun pequeno espazo de metacrilato que impedía que a escoitaran. Os interlocutores facían acenos de que non a oían. Luísa berraba, pero aquel muro insivible amolábaa, anulábaa.

Noutro soño, había unha votación a man sobre a súa proposta. Laura, que termaba dun biscoito de arroz sen azucre, ergueu o brazo, e con esa acción caeron faragullas ao chan. “Sabía que eras ti, merdeira!”, dixo en voz alta a economista, tranquila no seu refuxio insonorizado. “Merda! Pero se iso acontecía no soño anterior!”, decatouse axiña, nesa conexión que ás veces se produce entre o subconsciente e o plano real dos pensamentos.

Manuel aproveitou para chancear. “Matábao, de verdade. Vota si ou non, pero vota xa!” Coma un emperador romano no circo, acabou por poñer o polgar cara abaixo. “Como non! Idiota”.

Había empate. Quedaba unha silla baleira. A ausencia condicionaba a votación. Luísa percorreu a oficina, mirara en cada recuncho e non deu con quen faltaba. Ata que o seu personaxe do soño decidiu entrar no baño, para refrescar a cara e, ou ben aclarar as ideas, ou ben espertar. No aseo estaba Xabier, tan ausente por costume que ninguén o botara en falta na sala. Alí andaba co teléfono unha vez máis, buscando un politono que descargar por SMS.

Co terceiro e último soño, Luísa acordou. A cabeza optou polo xénero zombie. A súa proposta saíra adiante e, mentres os seus compañeiros se erguían e aplaudían, na sala de reunións apareceu Xaime. Entrou de costas, turrando do soporte da bomba que lle administraba morfina para convivir coa dor. O primeiro que viron todos foi o cu, que despuntaba pola bata sen pechar. E non se trataba da peor visión que estaba por vir.

Cando deu a volta, tiña o tórax, a gorxa e o abdome ao descuberto, sen músculos nin pel. Nas cavidades das distintas vísceras, Luísa distinguiu animais salvaxes en miniatura que devoraban por dentro a Xaime, sen miramentos. Era unha metáfora cruel, pero axustada, sobre o dano devastador que causa o cancro en estadios avanzados.

“Cancelade todo, volvo traballar, estou perfectamente, mellor ca nunca. Xa me encargo eu”, dicía o antigo xefe de contabilidade. “Vén, Luísa, mira unha cousa”, e convidouna cun aceno a acompañalo a un lado. “Trae a man, alíviame esta dor, por favor”, engadiu.

O home colleu o brazo de Luísa e introduciuno ata o cóbado no seu abdome. A muller notou como un ser moi fero devoraba a súa carne. Berrando no soño e na cama, acordou.

Eran as sete e corenta. Comprobou a hora no móbil e viu un correo electrónico que acaba de entrar. Era Marcos, o xerente. “Pensei na túa proposta, gustoume como a defendiches. Imos adiante co teu plan, Luísa. Ou debería dicir, xa de xeito oficial, nova xefa de contabilidade?”

Quen podía pensar que iría mal. España xeraba máis da metade do emprego anual de toda a Unión Europea. Ata en Ourense era evidente. Os bancos chamaban para ofrecer os cartos. Cando Marcos e Luísa acudiron á entidade, o director da sucursal non quixo sequera que lle explicaran o plan polo miúdo. “Acougade, ho! Un crédito de millón e medio, vale? Así dispoñedes de algo de marxe e quedades máis tranquilos. Isto en poucos anos tédelo máis que cuberto”. As hipérboles sentaban mellor cós prognósticos mesurados. Era inevitable bosquexar un sorriso, como fixeron Marcos e Luísa case á vez. A vida era feliz, como había ser se non?

Resultaba tan contaxioso o optimismo que pensar en problemas supuña un motivo de desaprobación naquelas alturas do verán de 2008. Ata as persoas máis proclives aos agoiros se deixaban levar. En definitiva, na terra dos lobos había que ouvear coma eles.

As cinco rutas de transporte nacional multiplicáronse por tres. Ademais, nos primeiros meses xurdiran varias oportunidades no estranxeiro. Pero un día todo tornou en gris de repente. A transición, se existiu, foi ambigua e pasaron desapercibidos os sinais de alerta.

“Pero que me importa a min o que é unha hipoteca subprime?, “pero que diaño teñen que ver eses irmáns Lehman co Banco Horizonte, cago en Deus, Xil?” Marcos berraba, Luísa non cría o que estaba a pasar, o xeito deshumanizado en que todo se esvaía de repente.

O director da sucursal mudara tanto o discurso que semellaba outra persoa. “Supoño que vedes as noticias. O contexto internacional é moi negativo, España vai entrar en recesión e o fluxo de crédito das entidades, non só desta senón de todas as demais, remata. Síntoo. Aconséllovos unha desinversión, vendede os camións mentres aínda valen algo”.

Non se tratou só do contido da mensaxe, senón da forma e do cambio de criterio tan esaxerado. Coma un animal ferido, Marcos deu un último chimpo e saltou desde a cadeira ata o posto do banqueiro. “Antes de que nos matedes, mátote eu, oíches?” Dous gardas de seguridade reducírono.

“Isto está acontecendo de verdade? Non será outro soño? Setenta mil euros cada mes para pagar as nóminas; máis de 1,3 millóns de euros por saldar co banco; das quince rutas nacionais só mantemos en activo tres... Deus, pero como é posible?” Probou diversas estratexias para ver se espertaba, pero nin mollando a cara no baño, nin pechando e abrindo os ollos varias veces, nin con beliscaduras atopou unha saída. O pesadelo era ben real.

Primeiro aviso do banco. Un retraso no aboamento da letra. Segundo aviso. Terceiro: ameaza de embargo da nave. Decembro de 2008, tres despedimentos. “Como me podes facer isto en pleno Nadal? Teño fillos e unha hipoteca que contratei este mesmo ano”

Xaneiro de 2009, o embargo foi executado. Febreiro, outros cinco choferes á rúa. Maio, sete persoas máis para as listaxes do paro. “Só che desexo a metade do mal que causaches á miña familia. Se só recibes iso estarei satisfeito”. Luísa escoitaba, e sufría, e calaba. Xa apenas falaba, nin para os seus adentros. Xuño. Todos os vehículos foron embargados.

Xullo de 2009. Fóra todo o persoal de administración e contabilidade, agás ela. Manuel marchou do edificio sen lle retirar a mirada ata o ascensor, co dedo corazón erguido. Abría moito a boca, falaba lentamente, para intensificar o dano, con especial rancor. “Puuuu-taaaa”, leu Luísa nos seus beizos.

Xabier xa non podía gastar dez euros cada dous días para recargar o saldo do seu móbil e, sen distraccións, amosou a súa cara verdadeira. “A túa proposta era demasiado arriscada. Moitos pensamos iso. Falámolo no bar esa tarde. Ata fixemos unha votación a man alzada, e gañou o non. Parabéns por enterrarnos, señora economista”.

Agosto de 2009. Era o cabodano da morte de Xaime. As coincidencias fixeron cadrar o aniversario do pasamento coa data da liquidación da empresa. Marcos intentara poñer algúns bens a nome de familiares. Cachárono por un delito de alzamento. Foi Luísa a última en caer. Fíxoo no seu abismo interior, nun buraco negro de pensamentos. “Isto é peor ca morrer”, pensou en alto.

Antón (I)

Antón (II)