Antón (I)

A caída da tarde esvaecía as cores coma cando un sente un mareo e xorden pequenas estrelas na mirada. Todo semellaba funcionar. Non había signos de fraxilidade.

– Gustaríame saber se é verdade unha cousa que lin hoxe nunha revista, Lucía –comentou Antón–. Seica os morcegos viven en familia nun mesmo lugar toda a vida.

Debaixo das tellas do cabaceiro, tres formas apardazadas saíron en formación, e deseguida romperon a harmonía, separando os camiños ao chegaren á horta, coma cando fuxían a toda velocidade, no ceo do televisor, as bolas máxicas de Dragon Ball.

– Unha vida é moito tempo, non cres? Máis para os animais, que teñen todas as noites por diante –dixo ela, mentres mexía de man en man un cigarro sen prender.

O estraño é que todo funcione. O normal é sufrir. Ata os idilios máis fondos son obsoletos. O seu comezo lembráballes a historia que Richard Linklater levou ao cine na triloxía de Antes do amencer, Antes do atardecer e Antes do anoitecer.

Nese xeito infantil de pensar que domina ás veces as relacións adultas, consideraban que a súa non era unha relación calquera, que non eran unha parella do común, que eles dous non eran os demais.

Na biblioteca de Ourense da rúa Concello, inaugurada en 1978, unha parede con arquivadores de caixóns corredíos almacena as fichas que identifican os volumes. Esas cartolinas de papel raiado, escritas a máquina e corrixidas ás veces con bolígrafo, serven de mapa. Esa organización antiga alentaba a afección á lectura.

“Cuarto andar. Sala de consulta número tres. Sección: Narrativa. Subsección: Autores estranxeiros. Andel número catro. Código: 17D”.

Cando alcanzou o punto marcado, atopou un oco baleiro. Volveu algo amolado ata o escritorio de información. “Quero levar para a casa este libro, grazas”. Unha rapaza entregáballe a unha traballadora un exemplar. Víase a etiqueta no lombo: “17D”.

– Postos a querer, eu tamén quero. Levo varios minutos buscando ese libro. É máis, levo varios anos con ganas de lelo – dixo Antón.

– Unha de dúas: ou non fuches rápido, ou non buscaches ben –respostou Lucía.

– O que ten mérito é atopar o que queres– matizou el. A única cousa que lle quedaba era o factor imprevisible dunha conversa casual.

– Quedei cunha amiga no Alaska, pero aínda falta media hora – interveu a rapaza, e coas mesmas achegoulle o libro–. Apetéceche que leamos o primeiro capítulo? Es dos que tomas café?

O mozo arrubiou e seguiu a rapaza escaleiras abaixo, e a continuación polo parque de San Lázaro. Desde aquela, Antón non faría outra cousa que ir tras dela.

Mentres a bebida amornaba, aproveitaron a novela para alentar a primeira conversación, para ter un referente que valese de escusa se algún dos dous cruzaba a liña entre o que é apropiado –sen renunciar ao xogo– e o que resulta un exceso de afouteza para unha primeira cita.

Antón abriu as páxinas ao azar e reparou nunha frase. Mentres, a rapaza sorbía o café coma un gato que se aproxima ao bebedoiro mentres axexa cos ollos e as orellas, por se acaso.

“Nalgúns non é máis ca un desexo de posesión, como a avaricia; noutros é o desexo de entregarse, ou de perder o sentido da responsabilidade, ou o desexo de seren admirados”. Por casualidade –se é que o azar non consiste nunha voz en off que escribe o guión da vida– Antón acababa de atopar unha definición ampla sobre o amor de parella.

Aínda que o clímax só durou un segundo, contempláronse en profundidade. A forza das súas miradas foi magmática. Lucía e Antón souberon que acontecería o máis natural: quereríanse, con seguridade.

O que non se dá adiviñado durante o amor a primeira vista é cando chegará a data de caducidade, malia os indicios, que xa falaban: tanta enerxía os atraeu que o lóxico era pensar, desde o comezo, en cando se esgotaría.

Como chegou aquel rapaz a ser o home que se mira arestora no espello do baño, e que terma con tremor dunha coitela de afeitar, forma parte do terreo das elipses. Coñecemos os principios, mais non os finais.