Antón (II)

Durante os primeiros anos, Antón e Lucía foron quen de manter o pulso intelectual. Se andar tralo mesmo libro nunha biblioteca que empresta máis de once mil volumes ao ano fora a cerna do seu apaixonamento, debería significar que neses referentes se terían que mover para sempre, para que a relación non murchase.

A chama que os alumara no seu principio non a querían deixar apagar, pero chegou un momento en que os plans extraordinarios se converteron en rutina.

Ademais, o paso do tempo foi facendo un traballo sutil de desgaste. Sen esmiuzar o afecto, que sempre permanecería, si ía minguando a emoción.

A convivencia era harmoniosa, nunca se afastaría o cariño, pero da paixón que acendeu o seu idilio, cando sentiron escintilar os seus corazóns naquela mirada dun segundo longuísimo, que detivo as horas, pouco quedaba.

O namoramento é un estado efémero, máis vencellado coas hormonas que coa razón. A cabeza trouxo a Antón o recordo dunha das frases que subliñara naquela novela. “A infelicidade é moito máis sinxela de narrar cá felicidade. Coa desdita facémonos conscientes da propia existencia (...) A felicidade, pola contra, aniquílanos”.

Polas arestas da convivencia é por onde se foi disipando a relación. A maxia esvaeuse gran a gran, gota a gota, a través dunha peneira de malla moi fina, pero permeable en calquera caso. Ata que, nun instante preciso, o afastamento foi tan veloz como a marcha dos morcegos que se perderon na horta aquela tardiña.

Ninguén era culpable de que acontecese o máis probable na vida dunha parella: que desde o principio xa se está a construír o final.

Era venres e o home adiantou a volta á casa. “Ola, cariño, xa cheguei”, dixo mentres pousaba as chaves. Escoitou un rumor silenciado de súpeto. Pensou que se trataría do ruído do televisor. Dezaseis anos atrás, Antón chegara tarde, por un anaco, ao libro que buscaba. Este venres marchara para a casa cedo de máis.

Na derradeira escena, os dous renunciaron ás análises complexas. El quedou inmobilizado polos seus propios pés, no medio da habitación, como se estivese en areas movedizas.

“Antón, esta é...a miña amiga Ana. Creo que é moito máis sinxelo non dicirmos nada”.

O home puido recuperar o movemento e só fixo dúas cousas antes de abandonar, para sempre, o único lugar no que fora feliz: colleu no baño os utensilios de afeitar e, no salón, revisou os andeis ata dar coa novela que puxera en marcha todo.

“Supoño que, dalgún xeito, chegamos ao termo do amor. Xa non había nada máis que facer xuntos”. Antón e Lucía pechaban a historia con outra frase de Graham Greene en O final do affaire.

Primeira entrega: Antón (I)