Ensalada de plástico mariño

Está a piques de cambiar a dirección do vento. Presíntoo por esa brisa mariña de sal que debuxa a súa elipse sobre a boca da ría. Desacougo coa incerteza. Nunca sei como prepararme para este aeroporto de saída da sorte. Nas pantallas, cambian as posibilidades de voo sen poder decidir destino.

Sopro con forza para afastar o tornado dun novo choque de masas de aire. Non é abondo. Os meus alvéolos láianse fatigados sen inhalador. Desisto e deixo que a corrente tire de min embaixo ata unha praia.

Chego e respiro tranquila. Unha moderna cadeira Louis Ghost en azul transparente ofrécese no medio do areal. Fronte a ela, unha mesa cun manteliño branco con motivos florais bordados. Imaxino a miña nai na máquina de coser a facelos. Cheira a sal e a plancton e síntome como na casa.

Ninguén me convidou pero eu sento. Agardo por algo, con esa sensación –como Bono- de aínda non ter atopado o que procuraba.

E no medio desta reflexión un prato coa forma de repolo aparece cunha copa de cristal azul Bohemia.

Non o podía ter soñado mellor e sorrío feliz como a crianza que baixa por primeira vez de cabeza polo tobogán rabiosa de felicidade, tanta que non calcula a forza e a gravidade no exercicio fortuíto da física.

Un camareiro con levita negra e camisa impoluta aparece cunha fonte prateada tan brillante que o sol se recoloca nela as manchas solares. Non vexo os manxares ata que ao chegar xunto a min descobre a tapa curvada para servirme un salpicón de marisco. “Que che aproveite, neniña”, pronuncia solemne. Doulle as grazas extasiada e o sol marcha, aceleran as nubes lousa dende detrás das Cíes e dos montes do Morrazo para levarme a man á boca polo noxo.

O salpicón de marisco está adobado con granulados, de perfecto-redondo-branco plástico. Pídolle explicacións dende o iris ao camareiro e moi cortés enuncia que son de uso alimentario, que poden adornar a comida. Intento beber da copa e a auga forma un arco da vella de microplásticos.

Eu, enteira, son unha catástrofe. Catro corvos mariños en lea sonora ollan para min dende a auga para abrir os seus picos dos que non paran de saír as bolas de resina vidas por mar de Portugal, Sri Lanka, Escocia, Southhampton, Suecia... Non sei se chorar ou se mandar chamar polo tornado para rubir ás présas por el.

Os paxaros chían: “Tranquila, non é tóxico. Dende as catro frontes, estamos en campaña”. Ao calaren, unha grande onda coa forza dun tsunami me envolve.

Dende o ceo, o meu corpo non se ve, soterrado baixo boliñas de resina que inzan os meus oídos, ventas e ollos. Nos últimos segundos de vida, afogada polo polietileno, só acado a pensar nunha idea: “Que feliz era antes sen sabelo”.

Suscríbete para seguir leyendo