Conciliación

Moitas persoas vivimos de tal maneira o inicio de curso que interiorizamos que os anos empezan en setembro. É difícil quitar de dentro esa medida do tempo. O que celebramos o 31 de decembro é, pois, unha festa grande, a recepción da nova numeración do ano, pero levamos xa máis de tres meses dentro del. Setembro non marca só o inicio do curso escolar, marca o final do verán. E aquí é onde a natureza impón os ritmos. Porque os días encollen, baixa a temperatura, mudan as paisaxes. Xa se percibe a invasión do outono. E malia que todo o mundo se aferra a aquel outubro en que celebrou o Día do Pilar na praia, o certo é que en Galicia sentimos estraño ese verán que teima en alongarse e que percibimos tan diferente a como era hai tres ou catro décadas. Hai unha semana, cando as nenas e nenos regresaron as aulas, as rúas enchéronse de tráfico. Sempre sinto isto como unha especie de invasión que me leva por diante. Porque a cidade en agosto é outra. Baléirase e semella flotar nun líquido amniótico. E ti tamén con ela. Contei algunha vez que cando máis escribo é no verán porque o mundo está detido. O móbil deixa de soar con tanta insistencia, a bandexa de entrada do e-mail empeza a recibir cada vez máis publicidade e menos correos importantes, os compromisos adíanse para outono. E cando case estás convencida de que ese estado de calma é eterno... BAM! Estoupa setembro. Iso significa que a vida se reactiva, sempre sucede así. Mais este ano (ou este curso, depende de como midan as vidas) tivo un arranque tan intenso que non estaba preparada para semellante irrupción. Dun día para outro estaba pensando en maletas, estacións de tren, aulas cheas de alumnado e libros escritos a horas intempestivas. Preparándome para rabuñar minutos dos sábados e domingos porque as xornadas laborais dan o que dan. De súpeto, un día amencín co anuncio de que estaban instalando as luces de Nadal e pregunteime por que entón eu durmía aínda con pixama de verán. Este choque de realidade é incompatible coa calma. No meu caso persoal, dedicarme á escrita literaria significa necesitar a tranquilidade coma un estado mental imprescindible. Non sei como se pode crear un universo, como moldear un personaxe e encher o seu mundo de elementos singulares, se o mundo de fóra está golpeando todo o tempo contra ti, coma quen lanza pedras contra o cristal da fiestra dunha persoa que intenta durmir. Ser escritora é, en gran medida, aprender a rexeitar compromisos. Esa aprendizaxe, ese atreverse a dicir “non podo”, é tan difícil de manexar coma unha besta. Porque por nada do mundo queres defraudar a outras persoas, pero tampouco gozamos do don da ubicuidade, nin da teletransportación, nin dunha enerxía inesgotable. E de verdade que para escribir un libro fai falta tal cantidade de tempo e dedicación, que meterse de cheo na vida de fóra, nese día a día imposible de domar, implica renunciar á escrita. Isto ten algo de perverso, porque os libros é necesario promocionalos, non podes, nin debes, nin queres abandonalos. Necesitas facer ese acompañamento. Isto é, tamén conciliación. Aínda que non o pareza.

Suscríbete para seguir leyendo