Milagres de filosofía cotiá

Pasamos parte da vida agardando por milagres que ao fin, facéndonos un favor, non acontecen. Desde hai un tempo, na sintonía do tornado sona ás veces “Protect me from what I want”, de Placebo.

Brian Molko pide que o protexan do que quere tomando como prestada a frase da artista conceptual Jenny Holzer que a mediados dos 80 colocou uns enormes luminosos na fachada de edificios coa mesma sentencia. É o xeito de facer comprensible algo que non podemos describir. É a maneira de botar man con letras dun amuleto contra os sortilexios que procuramos.

Coa máxima aínda visualizada no cerebro, pregúntolle ao meu can, Pachi, se el cre nos milagres, se algún lle aconteceu. Dende o seu sillón beige fita nos meus ollos e pronuncia: “De verdade non o sabes?”.

Nunca me acabo de acostumar aos seus dardos vocálicos. A cara que lle poño desde o meu sofá parece ser resposta suficiente para proseguir: “O maior milagre que me aconteceu foi que vós me adoptarades e non me quedara na protectora. Podería seguir alí agardando a que me quixeran, podería ser un can abandoado ou un de caza fóra da protección da Lei de Benestar Animal, pero velaquí estou amarquesado e domesticado como o raposo do Principiño”.

Sorríolle cariño mentres sigo cos ollos as carreiras das nubes pola troposfera para sinalar rotunda que non creo, que non acredito. A Pachi dálle a risa e a min incomódame, tanto que me dá un tirón nas costas.

El comeza a filosofar cun ensaio oral sobre como a metáfora emprega os milagres para facernos entender o que non é comunicable, algo así como as mensaxes conceptuais de Holzer.

Sigo sen darlle a razón e nese punto, o podenco estírase e queda sentado, coreografía que sempre emprega para sentar cátedra.

“Lembras –comezou dicindo– cando a pasada fin de semana visitamos a aldea dos teus amigos ao pé do Camiño de Santiago? Comentaran que dende décadas atrás se ía reducindo o número de nenas e nenos a morar alí. Tamén dicían que desde había pouco tempo se asentaran varias familias novas con prole. Os veciños tamén dixeron que cada día paraban coches de xente foránea nesas vivendas vidos dunha distancia de ata 40 quilómetros para servirse do supermercado de fariña. Como é posible que sendo unha aldea tan pequena, na que de a cotío paran axentes para controis de estrada, con tan poucos veciños, onde todos coñecen a historia e que ese tráfico de drogas prosiga? Cres ou non cres nos milagres?”.

Suscríbete para seguir leyendo