Os dados da vida

Hai dous tipos de escuridade no tornado: a que provén do espazo e a que emana do magma.

A primeira é o misterio da vida, un abismo nas horas de dúbidas para procurares a cálida luz do roibén. Podes elixir como moverte nela sen a esperanza de acertar, inda que ás veces atopas a claridade no túnel.

A segunda é como o vento seco do deserto sahariano que arrasa colleitas en Marrocos e obriga a fechar os ollos, unha enerxía imparable tan quente que o derrete todo. Ante ela, só podes pregar que te esquive. Non hai resistencia como alternativa.

A escuridade do magma pode engulir os que te rodean. Na butaca, espectadora dos acontecementos, podes rumorear, berrar, dar o pésame ou ánimos pero non prestar auxilio.

Para alguén que abandonou o credo sen apostatar, repasar coa mente unha oración pode converterse nun talismán ata caer na conta de que unha palabra non bastará para salvar.

Agora, expectante e sen intuír o guion, vexo a varias persoas achegadas no Monte do Destino, coa calor abaixo no precipicio. Algunha enorme aguia virá rescatalas?

Na película surfeira “Chámanlle Bodhi” (“Point Break”), Patrick Swayze e compañía roubaban bancos con máscaras de presidentes de Norteamérica mentres un espectacular Keanu Reeves metido a policía aprendía a manter o equililbrio na táboa.

Eu vexo os políticos dos nosos días a perder o equilibrio entre o que soñaban, o que lles gustaría facer e como xestionan os cartos de todas e todos. Tamén os vexo con caroutas nas que aparecen uns ollos grandes que semellan estar atentos ao mundo e un enorme sorriso imborrable aconteza o que aconteza.

Cada poucos meses, o Sergas publica as listaxes de espera para consultas e operacións e ofrecen uns datos que non se parecen en nada á realidade que apodrece ao pé da terra. Fóra deles, hai unha R que tivo que volver á Alemaña onde emigrou e onde ten aínda Seguridade Social para que lle detectaran un tumor maligno na pel xa que aquí ía tardar nove meses en ter a primeira consulta coa dermatóloga; un A que dende finais de xuño espera a ser operado dun tumor cerebral e unha N que inda non ten data para ser intervida dun cancro de mama que tardaron en comunicarlle por un erro burocrático.

Elas están nese Monte do Destino e as máscaras dos presidentes sorrín na butaca, ao meu carón, protagonistas doutra película.

No meu espello, véxome como o personaxe de Neo no interrogatorio co axente Smith de “Matrix”: sen boca. Penso nas caroutas que xogan, aos dados, a vida dos seus paisanos.

Suscríbete para seguir leyendo