Mensaxería fluída

Medrei asolagada, nun mundo pretérito onde todas as hipérboles se fixeran auga. Saía da billa con constancia, animada pola gravidade dunha montaña de terra latexante forrada de carballos novos e vides ben coidadas. Mentres, camiño do muíño, unha levada, outra das súas múltiples e divinas formas, cristal líquido esvaradío no inverno, atravesaba con confianza o patio, chiscándolle un ollo á casa e coábase por debaixo da solaina, desexosa de fundirse cun dos ríos que convertía o meu paraíso en case-illa, e de achegarse un chisquiño máis ao mar.

A uns metros de onde o avó agochaba o tabaco, protexido nos intersticios terra de ninguén das paredes da adega que sostiñan o fogar en brazos, outra levada pretiño do seu río contemplaba as sabas a clareo lavadas pola avoa. Estaban deitadas sobre as flores con tanto primor que tentaban a trasnos e a mouras a merandaren sobre elas. Eran coma unha arañeira de teas brancas que cegaban o sol.

Anos máis tarde souben que os ríos axudaran a espallar civilizacións. Xa aprendera que esas correntes de auga que arrolaban o meu sono levaban ao océano e que, do outro lado, seres coma min bebían de fontes que tiñan escrito o mesmo destino. Deseguida descubrín que, ademais de nas cartas que viaxaban polo ar a Suíza no lombo de aguias de metal, palabras e imaxes podían transportarse en botellas mensaxeiras. O proceso era doado: debuxabas un león sen cabeleira, metíalo nunha botella e a maxia da agua transmutábaa en troita. Así, o que na súa primeira vida fora un prosaico boliche de gaseosa reinventábase na cadea de reutilización como carteiro dos deuses. Si, daquela xa existía iso da economía circular, ou, máis ben, aínda existía.

Non sei cantas mensaxes mandei nin a quen; a rede social do río era de antes de Internet. Se cadra, a destinataria era eu mesma no futuro. Aquela meniña que imaxinaba pebidas de ouro en cada pedra brillante do fondo do río é agora unha muller e pregúntase se algunha daquelas botellas sementadas na auga arribou a bo porto ou se afogou esnaquizada por unha onda. E, de sobrevivir, pregúntase se alguén a abriu e se foi quen de entender o código, a lingua de lama e de xílgaros acabada de estrear, tenra coma os gromos que teiman en saír nos amieiros malia a estaren tronzados e suxeitaren a parra.

E, se acaso alguén respostase de volta, sería a botella capaz de remontar río arriba? Podería loitar contra a corrente e os saltos de auga que superaban as anguías pescadas ao luar? Imaxino que non. Os ríos, dicíase na aldea, só poden arrastrarte ao fondo, neses remuíños fantásticos que levaban á dimensión da morte, ou cara adiante, cara ao mar, sen volta. Pero, se cadra, todo isto é só un conto, e nas historias todo é posible. Ata camiñar cara atrás.

Suscríbete para seguir leyendo