Mala herba

O sol da primavera puxo a relucir os sachos oxidados do inverno. Pachi máis eu collemos cadanseu para mondar e planar o xardín. O can quedou marabillado cunha planta: a orella de rato (Tradescantia). Tiven que abrirlle os ollos: era unha invasora.

Pachi respondeume que hai que ser indulxentes porque “todos queremos sobrevivir”. “Se analizaramos os teus gromos e raiceiras ata seis séculos atrás, seguro que descubrirías que non es endémica; case ninguén o é ”, engadiu como quen rega coa auga que nunca acaba.

Non lle quitei a razón e, de paso, comenteille que acubillo unha inquedanza: preciso terapeuta. Pachi avivou o rabiño con forza e comentou que el tiña un coñecido que podía consultar na nosa casa ese día.

Accedín e ao chegar a hora pactada, o badalo acordou a campá. Non era o que agardaba. Detrás da cancela había un can con gafas de pasta azuis. “Pachi?”, preguntei retórica. Saudoume con cadencia: “Ti necesitas axuda e eu podo darcha”.

Varios minutos despois xa estabamos sentados á mesa para merendar. Empecei a dicirlle que non soportaba a sombra da frivolidade que ás veces escurece as miñas túnicas venosas. “Gustaríame crear menos residuos, comprar menos cousas pero fracaso. Tampouco me dou desfeito do que non uso. Intenteino lendo manuais de auto axuda. Os primeiros días foron ben, pero despois volvín darlle ao clic. Identifico consumir-comprar coa felicidade”, confeseille.

Pachi semellou comprender e sinalou o consumismo como a especie invasora da humanidade, o que realmente a vai aniquilar e debe ser erradicado. Tamén me aconsellou moi serio que tiña que empezar unha cura; vivir só co que xa posuía.

Falaba como un “gurú” e púxose a si mesmo como exemplo. Eu estaba doente e tiña que deixar de comprar. Prometín empezar nese intre pero eses fonemas deixaron de bailar na farinxe.

“Podo empezar para a semana?”, roguei. “É que en perseidas.gal están de rebaixas... Será a miña despedida”, supliquei. Non o dei convencido. Laieime defendendo que a marca era galega, producía no país, respectaba o medio ambiente e tiña roupa para mascotas.

Con isto último, subiu a orella dereita en forma de triángulo aberto e pediume que lle ensinara a colección para cans. As pupilas fixéronselle encoros ao ver as camisetas a raias. “Bueno, creo que podes retrasar a terapia. Podes comprar algo para ti e algo para min e acabouse”, propuxo.

Bloqueada, transformei en voz un enigma: “Queres a camiseta azul turquesa ou azul klein?” Cavou no albo dos meus iris: “E non me podes mercar as dúas?”.

Suscríbete para seguir leyendo