Encontros soñados

O gravador arxentino Néstor Goyanes (Buenos Aires, 1960) presenta no Museo de Artes do Gravado á Estampa Dixital de Ribeira unha mostra do seu mundo creativo so o título de Soñar o encontro. Cartas ao mar.

A obra de Néstor Goyanes configúrase como un camiño que vai do sígnico ao alusivo. Nos seus traballos salienta notabelmente o peso do signo, da palabra, que está completamente inserida de maneira argumental na obra gráfica por medio de obras centradas tematicamente en evocar o diálogo dos inmigrantes coa súa terra orixinaria a través das cartas, dos sobres e das fotografías. O artista, que é descendente de galegos, con estes referentes crea un mundo emocional de recordos, saudades, dificultades e experiencias, un mundo en que nada desaparece de vez e que, na súa fragmentariedade, nos provoca estrañeza, consegue fixar a nosa atención e estimular a nosa emoción e a nosa lembranza.

A través de técnicas gráficas variadas, como a xilografía, a litografía, as colaxes, o stencil, o artista afonda nas súas vivencias máis auténticas e esenciais, nos seus recordos e a súa memoria profunda, que é tamén a nosa. Sentímonos mergullados nun mundo que nos transporta aos espazos máis agachados e radicais da nosa memoria íntima e colectiva, da nosa identidade de pobo emigrante e, ao tempo, enraizado no mundo orixinario. De aí esa intensa potencia que proxectan as obras, que remiten a pulsións profundas e ao mundo telúrico, a ese espazo íntimo e esencial que está no interior de toda realidade humana. Facendo uso de fotografías e servíndose dunha estratexia parcialmente apropiacionista, o traballo do artista desenvolve no ámbito da imaxe unha reflexión sobre a comunicación, co texto e a fotografía como axentes na comunicación e como esencia e coa identidade como un dos temas centrais do discurso estético.

Para esa finalidade, o camiño seguido polo artista arxentino fai resaltar a estreita ligazón entre o visual e mais o textual, dominando unha vontade de fusión das artes, de interacción creativa. Nestas obras ten cabida o poético, o saudoso ou mesmo un achegamento á problemática sociocultural do mundo en que nos tocou vivir. Nelas os fragmentos escritos, nomeadamente as cartas, e tamén as tipografías, funcionan como vectores que nos transportan mentalmente, de xeito que semella que o artista quere dirixir a nosa mente cara a un vieiro que as fotografías reafirman mais non determinan de xeito ríxido; en realidade o que fai é favorecer e estimular unha serie de posibilidades de lectura, abertas pero balizadas pola contundencia que dá a palabra como memoria. O texto, pois, presenta e axuda a configurar un mundo evidentemente evocativo, que ten como fondo unha concepción plástica baseada en ritmos sutís aínda que intensamente reflexivos, ritmos, por certo, que está presente na propia disposición gráfica e plástica das obras, penduradas nun número relevante a xeito de instalacións nas salas do museo.

Suscríbete para seguir leyendo