O Leo (Arremecághona) publica novo poemario: “Vivimos nun momento pendular lonxe da revolución”

O Leo, de Arremecághona, o Leo de Matamá e unha das porcións de Das Kapital, volve con material novo baixo o brazo: un libro de poemas titulado “Libre de libro”, editado por Chan da Pólvora. Son poemas nacidos da “necesidade” de expresar retazos biográficos, crítica social e unha desazón que en certos momentos retorcerá o estómago. Non esperen o humor en grao alto de “Hai cu”. Desta vez, O Leo –con seseo e gheada desde Vilariño de Conxo, onde mora; dá aulas en Viana do Bolo– vén coa lírica afinada.

–No final do libro, sinala que ten unha especie de rito cada ano para escribir poesía...

–Máis que un ritual, é a maneira de como volvín escribir. Publiquei “Hai cu” en 2007 e a partir de aí seguín anotando haikus no blog pero botei anos sen escribir algo longo nin cancións nin poemas. Teño dous momentos baixos no ano: un é o meu aniversario (o 14 de xullo) que sempre me dá unha noite de insomnio e outra é a noite do nadal. Non soporto o Nadal por certo. No caso da noite do aniversario, dábame por empezar a escribir cando o resto do ano non o facía.

–Dende “Hai cu” ata “Libre de libro” hai un chimpo. Estes versos son máis líricos. Foi difícil dar ese salto?

–Non, foi natural, pasaron moitos anos polo medio. Este libro tivo unha primeira redacción. Despois, esbotei todo. Volvín xuntar poemas e esta última versión foi a que lle enviei a Lopo (editor de Chan da Pólvora) hai dous anos. Escribir foi como unha terapia. De súpeto necesitaba combater ese baixón anual e dábame por escribir a altas horas da madrugada.

– “Hai cu” (Xerais) fora todo un fenómeno. Lembro un recital n´A Revolta en Vigo cunha excelente recepción. Agora teme defraudar?

–(Ha, ha, ha!). O segundo disco, o segundo libro, é fodido. Eu creo que esperei suficientemente para botarme ao río. Dezaseis anos son suficientes para ter medo ao segundo. Non teño tanto medo a publicalo como a facer algo que se supón que teño que facer. Por temperamento, se se supón que teño que facer algo,tendo a non facelo. “Hai cu” estivo moi ben, foi moi divertido. Recordo perfectamente ese recital n´A Revolta. Grazas a ese libro chamáronme para “Poesía salvaxe” para recitar no mercado. Foi un momento no que eu enfocaba a arte doutra maneira. “Hai cu” era subversivo, non cría que se puidese armar unha poética. Agora, tampouco o creo pero escribo porque me fai falla a min. Tiña necesidade de evadirme de todo.

–Ten un compoñente biográfico alto ou hai moita invención?

–Toda autobiografía é invención, é o que a ti che interesa contar; pouca xente se pon en contra de si mesma. O que podo dicir é que son poemas testemuñais, escritos ao pé do momento que contan. A vida é iso. Un tempiño despois estou noutra onda. Cando recito, nas presentacións, cun recital de 27 minutos sen música e sen nada, sigo crendo no que escribín hai tempo. O sábado 28 estarei na Arca da Noe (Vilar de Santos, Ourense) a partir das 20.30 horas presentando o libro. En Vigo non puxen día pero será seguramente para novembro. Tamén me falta Compostela.

–No inicio da obra, fala dun “binomio fantástico”: como a túa nai che preparaba rapantes con chourizo. É certo?

–Absolutamente certo, si. O que pasa é que aí xogo un pouco porque cando o medicamento funciona faste o enfermo para que cho sihan dando. Como co Calcio 20, moito chupei eu de pequeno porque me gustaba como sabía. Ía bebelo ás agochadas.

–Tamén hai crítica social. Fala da súa nai costureira, de como foi explotada laboralmente por unha gran marca destacada do téxtil... miñanai era unha costureiriña bonita coma a de rosalía./ ti estás rico á súa conta, adolfo. ela, á túa, está vella./ ben pensado, adolfo, todo llo debes./ ela non che debe.

–A miña sordeira podo achacala ao rock and roll e aos amplificadores pero tamén porque na miña infancia a miña nai tiña a máquina de coser a toda velocidade ás once da noite e viamos a televisión a máis volume. Odio profundamente a Adolfo teña o apelido que teña, en español ou alemán. Esa xente dedicouse a explotar as nosas nais.

–Tamén plasma a violencia sexual.

–Ao final, son reivindicativos os textos que fago pero nin coas cancións escribín un texto intentando denunciar algo. Supoño que te referes á Marquesiña, unha lectura de Castelao. Miña nai aprendeume a ler a decodificar e a ler entre liñas. Miña nai deume un consello: un texto debe ter sempre dúas lecturas. Miña nai é unha das persoas que eu máis admiro neste mundo. É unha persoa profunda. Eu lembro a miña nai discutindo co Telediario. Cando lin A Marquesiña, miña nai díxome que lle chamaban así porque esa nena era filla do marqués.

–Tal como escribe é un signo dos nosos tempos estar permanentemente insatisfeitos?

–É imposible estar satisfeito con todo. A vida é a contradición constante. Aí criticaba un pouco que na educación se mate esa procura constante. A arte é tamén aprendizaxe.

–Cada vez a poesía ten menos presenza nos centros.

–Paréceme un problema. Rebaixan a filosofía, a literatura e dentro dela o comentario de texto... Pasa coas materias que aprenden a base de crítica. Despois está a grandísima hipocresía de que non hai comprensión lectora.

–A revolución fíxose máis utópica co paso dos anos?

–Hai un vocerío na revolución. Antes, actuaban. A revolución é pendular. Nunca imos chegar alí nin resolver ese misterio. Agora vivimos un momento pendular lonxe diso pero confío en que vai volver. Son optimista. Hai que resistir.

Suscríbete para seguir leyendo