Noite de terror en Vigo

Nesta época sempre teño o corazón dividido. A noite de defuntos que acabamos de celebrar hai uns días, simboliza a entrada de cheo no outono. Hasta hai uns poucos anos eu sempre empregaba o termo “Samaín”. Loitaba con todas as miñas forzas contra o que consideraba unha invasión e renegaba do termo “Halloween”, aínda que detrás dese concepto haxa tantas cousas que me resultan atractivas: o terror e as súas criaturas. Falo en pasado pero sigo renegando, non pensen. No que a terminoloxía se refire, decidín inclinarme por “noite de defuntos” e esa é a expresión que emprego. Existen varios problemas aquí. Un é o descoñecemento do propio. O Samaín era a festa coa que se conmemoraba o cambio de estación. Coa fin da temporada de colleitas, iniciábase un novo ciclo. A noite do 31 é esa noite máxica en que a mitoloxía conta que desaparece o veo que separa o mundo dos vivos do mundo dos mortos, ou o que é o mesmo: o Aquén do Alén. Nesa noite, as ánimas invaden o territorio dos vivos e campan libremente. Hai moitas tradicións galegas asociadas a esta data, coma os colares de zonchos. Facíanse con castañas cocidas e por cada unha delas que comeses seica liberabas unha alma do purgatorio. Agora que xa non existe o purgatorio non sei moi ben de onde se liberarían esas almas, pero o importante non é iso. O importante é celebrar e lembrar a esas persoas queridas que xa non están con nós. No pasado era tamén tradición deixar alimentos diante das portas das casas ou sobre os peitorís das fiestras para satisfacer os mortos e que regresasen contentos para o Aquén nesa madrugada do 31 de outubro. Os cemiterios énchense de flores frescas e quizais, só quizais, a comitiva da (santa) Compaña, ande libremente polos camiños e carreiros, na procura de vítimas. Encantaríame que por defuntos, Galicia estivese enchoupada das súas propias tradicións. E quizais reinventalas ou adaptalas aos tempos que corren. Mais resulta que os escaparates, a televisión, os restaurantes, os centros comerciais están invadidos por Halloween. E nese mundo inmenso, cohabitan zombis con vampiros, as irmás sinistras de El Resplandor, Harley Quinn, Beetlejuice, Joker, catrinas, a protagonista de The Ring, un demogorgon ou unha momia. Halloween é unha porta aberta onde todo encaixa. As nenas e nenos morren por disfrazarse esa noite e ir polas casas, preguntar “truco ou trato?”, e ir enchendo o cubo en forma de cabaza de larpeiradas. Eu penso nos petos de ánimas, nos colares de zonchos, ca comitiva da Compaña, e creo dúas cousas: unha, que temos unha tradición inmensa que non soubemos transmitir e que hai que facer moita pedagoxía. Outra, que é imposible loitar contra Halloween porque é un concepto fascinante para a cativada. Así as cousas, acudín a unha festa en Vigo bastante impresionante onde decoran un bloque de edificios de tal xeito que semella unha viaxe polo terror: unha guillotina xigante, un cemiterio con esqueletos, holografías, cadros móbiles, pozos infinitos e un grupo de veciñas e veciños que viven nunha urbanización onde a Curva de Cambeses, e que se esmeran para que esa noite sexa inesquecible. Abren de xeito xeneroso as súas portas e alí dentro todo é terror, disfrace e marabilla. Acudimos cunha cuadrilla de nenas e nenos que saíron cos corazóns e os cubos de cabazas ata arriba de larpeiradas. Mais o verdadeiro terror desa noite foi a treboada. Os barrios de Navia e Coia quedaron sen luz, o vento chiaba e sacudía as árbores coma se fosen de plastilina, a chuvia batía sen piedade... Pensei que quizais fosen as ánimas, rebelándose nesa noite de defuntos.

Suscríbete para seguir leyendo