Músicas dos "Saxofóns de Occidente"

Que a Galiza do millón de anacos é toda unha, que o universo é galego e que hai paixón e artistas para tronzalo todo. Que a AP-9 non separe o que o corazón una e, sobre todo, que os ventos do mar nos dean azos dabondo e ilusións a esgalla aínda cando o ceo se poña gris e o mundo triste. Así, de amizade e música, vai todo isto e iso non é cousa miúda. Así presentamos a formación definitiva do rock bravú, e dicimos definitiva co fundamento inquebrantable da participación de moitas cacholas privilexiadas que levan anos e anos sachanco palco e repartindo xarope a golpe de cancións tan complicadas de etiquetar como tremendamente galaicas.

De tal xeito velaí que chegan Os saxofóns de occidente, título do disco de debut da Orquestra Bravú Xangai. E, para aclarar cousas, seica pola parte de Grecia un tal Orfeo, vocalista, contan, da primeira división daqueles tempos tiña que abrir gorza cada mañá para que o sol perdera o medo a saír e se deixara ver por aquelas terras para quentalas e iluminalas ben, pero o conto chega aos nosos días e continúa e, agora, igual xa vai tocando deixar que o mito entre pola cancela da nosa eira e resulte que os saxofóns de occidente sexan os que lle dean a despedida cada noite para que o oceáno o acolla e o astro rei descanse para mañá repetir rutina e traballo ben feito. Ou sexa sol, océano, os ventos do metal e vehemencia e forza sete, con mareira cósmica incorporada de serie. Ao final, polo medio, ilustres da talla de xente coma os fandangueiros papaqueixos Antón e Xan, o diplomático Guni ou o sempre máxico, bo e xeneroso Xurxo Souto, alfaia e artista total. Oriente e occidente bailánlle un agarrado mentres o poder bravú colle as maneiras da orquestra Os Satélites e contan cousas tan bonitas que morremos de solaz. Préstanos o disco, claro, pero máis nos presta a existencia de proxectos que fan da máis superficial pretensión unha bóla de papel que esmagar e tirar ao lixo.

De música e amizade vai o disco, pero así mesmo de país e de cultura, de idioma e falta absoluta de prexuízos. Dez cancións que recordan a mil cousas que o noso ADN leva espetado nalgún lugar da súa estrutura helicoidal e que nos sitúa nunha atemporalidade tan doce como altamente gozosa e infinita. Que Vigo e A Coruña son a mesma cousa, que a cumbia e mais os grelos saben ben, que o pobre non ten e o rico nin deu nin vai dar, que Fuxan os Ventos son algo máis que un conxunto de música e que o Gato onde vai que fuxiu do Hío e vaia que se sobreviviu a tal tropelía.

Agora poderiamos entrar en disputas doutro tipo e revirarnos contra esa idea dos nosos palcos festivaleiros onde a repugnancia abonda, igual demasiado, e poñernos teimudos para reivindicar a música vernácula como primeiro e lóxico mandamento. Estamos moi certos que nese envite, a nosa Orquestra Bravú Xangai será un peso pesado ben difícil de mandar á lona.

Suscríbete para seguir leyendo