Ritmo e fluído de vida

Nunha iniciativa que non pode ser máis oportuna e relevante, o espazo de arte SVT presenta a obra de Guillermo Monroy (Vigo, 1954-1982). Corenta anos após o seu falecemento prematuro, a figura do pintor vigués preséntasenos como un dos mellores exemplos do espírito de renovación que viviu o escenario artístico galego no final dos anos 70 e inicio dos 80. O contexto formativo do pintor é no Vigo e na Galicia dos últimos anos do franquismo, un mundo conflitivo e en plena mudanza e Monroy é talvez un dos artistas que mellor reflicte ese momento da nosa cultura.

O traballo de Monroy conecta coa evidente recuperación da pintura no ámbito internacional e que se impón en mostras de tanta influencia como a Documenta 7 de Kassel (Alemaña) do ano 1981. A obra de Monroy encaixa perfectamente neste contexto, mais o que fica claro ao ollarmos o seu traballo coa perspectiva temporal do noso presente é que a singularidade do artista está en como configura a obra en plena ligazón coa realidade social e desde a experiencia persoal para inserila con absoluta consciencia na tradición artística nun sentido histórico e vivencial. De feito, a súa pintura pode entenderese como un paso máis no camiño dunha arte entroncada na completa modernidade e, ao mesmo tempo, consciente do pasado, da débeda con esa tradición que Octavio Paz definiu como “tradición da modernidade”.

Guillermo Monroy, el artista malogrado de Atlántica

Neste marco enténdense mellor obras que nacen dunha intensa percepción da realidade vital e xeográfica que rodea o artista, pénsese na captación do local vigués na paisaxe de Guillermo Monroy -velaí as “Fiestras”-, cun mundo plástico entre o expresionismo abstracto e o ecos matissianos que combina o reflexivo e o lírico, que reivindica o sentido transcendente da creación, mais sen ningunha forzada retórica. Monroy realizou unha obra entre a figuración e a abstracción, sempre coa cor cun protagonismo central. Influído desde os seus comezos pola herdanza fauvista e a nova figuración dos sesenta, o pintor vigués é un mestre da liña curva, da cor brillante que constrúe o espazo e afirma as calidades vivaces e vitalistas por medio de amplas extensións de cores planas ou veladas que serven para unha simplificación dos motivos representados. A estes presupostos mantense fiel no seu breve mais intenso percurso, realizando en certo sentido unha arte que se afasta de modas conxunturais.

A carga icónica tamén está presente, mais para el a cor sempre tivo un valor fulcral, o que unido a un uso remarcado da liña serve para crear un conxunto de formas, en ocasión orgánicas, noutras nitidamente figurativas, que se ligan entre si ás veces por veciñanza e outras encabalgándose e que se mesturan nunha disposición espacial.

Unha procurada e especial relación entre os ámbitos espaciais do cadro é outro dos alicerces da obra de Guillermo Monroy que constrúe unha complexa simultaneidade de percepción, algo caracteriza toda a súa pintura e que hai que entender pensando os espazos non só como campos de intervención artística, senón como constituíntes dun territorio de reflexión. Son lugares onde a observación, a memoria e o pensamento se unen, presentándonos un mundo pensado e experimentado a través do ollo do artista e espellado de xeito múltiple sobre si propio.

Suscríbete para seguir leyendo