Ser feliz

Acordar mareada non é normal en min. Abrir os ollos e afrontar un robot con fisionomía de can, tampouco. Aconteceu lúas atrás.

Na nebulosa dos ollos, apareceu el: metálico, rabo curto, fociño dourado e ollos eléctricos. Lembrábame a alguén. “Ola, son Ciberpachi”, pronunciou a súa voz de titanio.

Pregunteille por Pachi e informoume que morrera 70 anos atrás e que el era a súa versión mellorada. Botei contas rápido en shock. Eu pasaba dos 117 anos. Ollei para as miñas mans e pernas, dei un chimpo e fitei na cara. Tíñaa igual que a última vez que me mirara no espello.

Ciberpachi comezou a detallar que eu vivía no futuro, que a casa estaba inzada de plantas como unha especie de invernadoiro que proseguía no xardín para ter comida. “Agora, es de clase baixa-limbo”, sinalou. Negueillo: “Non, non, eu son de clase media”. “Iso hai tempo que non existe”, respondeu para aclarar que a clase baixa-limbo estaba nutrida por pobres con formación académica superior.

Eu non pestanexaba. Só se me ocorreu preguntar quen conformaban as outras clases sociais. “Na clase estratosfera atopamos xente como Amancio Ortega. Si, aínda vive. É un dos sabios que rexe o mundo. Despois, está a clase alta; logo a túa e despois a magma, a máis baixa de todas. Só os da estratosfera forman parte do consello de administración do xornal ‘Universal’”, informou Ciberpachi.

Pregunteille se o FARO DE VIGO aínda existía e certificoume que non e que a min non me deixaban escribir en ningún medio ao entender que era un ‘elemento subversivo’.

Aí, tiven que sentarme mellor e apoiar as costas contra o respaldo. A mascota do futuro proseguiu coa súa lección ao indicar que era considerada subversiva por dar a miña opinión, o que estaba prohibido no Cibermundo. Como consecuencia, toda a miña vivenda estaba inzada de micrófonos, cámaras ocultas e sensores para calibrar e detectar no meu discurso verbas prohibidas.

A náusea empezou a nacer en min e só se me ocorreu preguntar por unha cuestión: “E a Real Academia Galega existe?”.

Vigo tamén fala galego

Os ollos de Ciberpachi puxéronse laranxas e comezaron a dar voltas para parar en seco e soltar de golpe que fora eliminada. O corazón comezou a bombear a 160 quilómetros. A mascota avisoume que estaba a piques do colapso arterial. “Debes tranquilizarte. Inspira e expira fondo. Repite comigo: Neste Cibermundo vou ser feliz. Veña, ti podes”, pronunciou.

Pedinlle un médico e soltoume que non tiña dereito a el, que non existía a Seguridade Social. Entráronme ganas de vomitar e entre arcada e arcada rematei: “E alén de ti e eu, alguén máis fala galego? Ciberpachi, serio vocalizou: “Repite comigo. Nes-te-ci-ber-mun-do-vou-ser-fe-liz”.

Suscríbete para seguir leyendo