Directos á cerna

Íanos tocando, e tanto, contarmos con material novo de Martelo. É é que do seu anterior disco xa pasou exactamente unha década, e a parroquia da música do país xa tiña -moitas- ganas doutra entrega dos autores de temas como aqueles “Regulación de plantilla”, “This is not U.S.A” ou a impresionante “Podo prometer e prometo” coas que presentaban un proxecto que esmagaba de certo: tanto en directo como aínda con aquel primeiro rexistro fonográfico que os colocaba como unha das propostas máis sólidas, tanto no musical como no discurso humano e social, da nosa escena rockeira. Agora volven cun traballo titulado O mesmo animal no que, outra vez e facendo bo o título, o trío vigués camiña polo carreiro do power trio, cargado de enerxía e, desde logo, moita mala uva.

Desta volta entrégannos nove cancións que continúan polo rego da lírica máis social, corrosiva e combativa, sen deixaren moito lugar para a imaxinación ou a metáfora azucarada. Porque acontece que os Martelo van directos cara a cerna da canción coa palabra clara, o fouciño erguido e a idea revolta. Eles petan no cravo e espétano en carnes durmidas e conciencias acomodadas sen moitas máis voltas nin miramentos. “Hoxe decidín que eu son o que manda aquí, hoxe decidín que a resposta que buscaba estaba en min”, “A nosa problemática é superficial, na xente cativa non hai nada apremiante”, a hipnótica “Somos un” -da que xermola o título do disco- ou a conversa cun deus traidor “Veña a nós todo o teu reino de mentiras e placebos” dan boa fé da carga humana e da militancia na resiliencia social fronte a quen todo o estrraga dende os púlpitos do poder económico, e político, máis perigoso e mal entendido.

Despois, nin que dicir ten, cómprelle falarmos da parte máis propiamente musical na que Xacobe Martínez Antelo ao baixo e á voz, Manuel Cebrián á guitarra e Max Gómez á batería veñen compoñer un combo que funciona talmente coma un reloxo suízo, sobrado de calidade interpretativa e tamén bourando rock doente e contundente malia a experiencia, e mais a indiscutible pericia, dos tres en proxectos apegados ao jazz. Igual vivimos en tempos nos que o que vende, ou tende a popularizarse, non sempre se leva ben coa excelencia musical, e tamén sabemos que se trata dunha xeira na que as guitarras electricas, os baixos e mais as baterías non son xa as estrelas duns nosos palcos que tamén son se vén asulagados por esas modas cociñadas e servidas en bandexa polos gurús do negocio.

Pero acontece que cando unha proposta soa así, como o fan os Martelo, xa debería ser razón máis que suficiente para parar os bois, poñer o freo e darlle unha escoita ben xenerosa aínda que andemos todos e todas ben despistados con tanto alpiste dos mass media e tanta dictadura do like e do coranzonciño na nosa pantalla de turno. Tres músicos sobresaíntes facendo e tocando cancións artesás, convidando á reflexión, contando cousas importantes e deixando ben claro que neste curruncho no que vivimos, ademais da cantidade, coitados de nós se non temos calidade! O novo de Martelo demorou en chegar pero damos cumprida fe de que a espera pagou moito a pena.

Suscríbete para seguir leyendo