Rochas míticas

Non hai vila, aldea ou lugar en Galicia que non conte coa súa pedra máxica e que esta deveña oráculo, propiciatoria da fertilidade, da sanación ou gardiá de tesouros, entre outras moitas posibilidades. Das numerosas que abundan, a Pedra de Abalar de Muxía é unha das máis coñecidas, asociada á tradición xacobea e á cultura popular no Camiño Fisterra-Muxía. E preto do gran santuario mariano da Virxe da Barca.

Pedras abaladoiras existen por outros pagos, como a Bretaña francesa, Escocia ou Gales. Adoitan estar apoiadas gravitacionalmente só en dous puntos, de maneira que se moven –abalan- con relativa facilidade. Pero esta circunstancia fixo que ao longo da historia se convertesen en fonte de ancestrais ritos de iniciación e adiviñación. Xa nun país de rochas que falan, como é Galicia, abundan estas pedras abaladoiras, sendo a de máis sona a de Muxía. A lenda di que as grandes pedras son os restos do barco de granito no que chegou a Virxe para dar ánimos a Santiago na súa predicación polo entón confín do mundo. Nas costas de Muxía e próximos ao santuario mariano están o casco, a vela e o temón do barco da Virxe. É o casco o que se identifica coa famosa Pedra de Abalar, pertencente ao conxunto de pedras oscilantes que poden dispensar todo tipo de venturas ou desventuras. A de Abalar ten un perímetro duns 30 metros, un espesor entre 15 e 30 centímetros, unha lonxitude de 8,70 metros e unha anchura de case sete.Os testemuños sobre o parlamento da pedra son variados. Uns din que abala sempre; outros, que cando quere, e que mesmo ás veces con varias persoas enriba, non se move. Hai ocasións, contan, en que abala soa e entón é premonitoria de desgrazas. Nunha ocasión na que quixeron entrar a roubar no santuario, a rocha comezou a moverse soa, producindo un ruído de tal magnitude que alertou os veciños e fixo fuxir os ladróns. Como pedra mítica que é, a rocha pasou por diferentes vicisitudes ao longo da súa historia. En 1978 un raio rompeuna e un forte temporal moveuna. Arranxárona ata en catro ocasións e aí segue, abalando din que cando quere, aínda que cada vez é máis difícil.

Preto está outra gran pedra relacionada co barco da Virxe: a de os Cadrís sería a vela da nave, con amplas virtudes curativas para dores de costas e afeccións reumáticas. Mide case sete metros de longo e sete e medio de ancho, e ten unha oquedade que permite ao devoto deslizarse baixo ela. Prodúcese a curación ou alivio das dores se o fai con fe durante nove veces consecutivas.

Os restos da nave de pedra que trouxo á Virxe a estas costas complétanse coa Pedra do Temón, así denominada pola súa similitude coa peza de goberno do barco en que apareceu María. Moi preto áchase a romántica Pedra dos Namorados, onde os amantes xúranse amor eterno.

E fronte a este conxunto de pedras sacras álzase maxestoso o templo da Virxe da Barca, edificio do século XVIII de estilo barroco e liñas clasicistas, levantado nun espectacular enclave ao pé de mar. O templo sobreviviu a varias desgrazas, como a caída dun raio no Nadal de 2013, o que provocou un incendio que arrasou o interior do edificio relixioso. Dentro do drama, algúns viron un xesto para afianzar as súas crenzas, debido a que se o raio caese no centro da vila, as consecuencias fosen peores para os veciños, tal como opinan moitos.

Reconstruído co tempo, o santuario é un dos principais puntos de referencia da riqueza cultural e histórica de Muxía e centro da romaría da Virxe da Barca, unha festa emblemática que se celebra o segundo domingo de setembro, excepto cando ese domingo é día 8. Entón pasa ao seguinte, que cae en 15. Por iso existe o dito: “A romaría da Barca non baixa de nove nin sobe de quince” (en referencia a ese domingo).

Suscríbete para seguir leyendo