Vivín durante sete anos da miña infancia nunha casa rodeada de monte por todos os lados agás por un. Gústame pensar que era unha pequena península verde. Nos bloques do muro que rodeaba a vivenda fixéramos buratos do tamaño dos nosos pés. Así fabricamos as escaleiras que nos facilitaban a posibilidade de acceder a aquel universo de toxos, fentos e silveiras. Entendín o pulso do monte e o que significa levalo dentro desde cativa. As tardes que pasei lendo á sombra dun carballo, buscando esquíos ou cazando insectos lémbroas coa seguridade que me proporciona o feito de saber que podo regresar sempre que eu queira, porque vivo en Galicia e este mundo é verde e tamén azul. Un verán empezou a arder o monte. As lapas medraron coma bestas rodeando a casa. As veciñas, case todas mulleres porque os homes estaban nos seus postos de traballo, armáronse de mangueiras intentando plantarlle cara ao lume, mais era imposible. Recordo que alguén fixo un comentario tan absurdo coma inoportuno. Dixo que era mellor non chamar os bombeiros porque cobraban polo servizo e a factura podía ser astronómica. É curioso como aquel comentario nos puido afectar así as nenas e nenos do barrio. Estabamos vivindo un momento de terror vendo como o lume arrasaba con todo e avanzaba directo ás casas e, ao mesmo tempo, non queriamos que viñesen os bombeiros porque aquilo podía arruinar as nosas familias. Finalmente acudiron para sufocar o incendio e esa intervención (pola que obviamente nunca nos chegou a temida factura), salvou as casas da queima. Xamais esquecín o cheiro a monte queimado, a textura da cinsa, a vexetación carbonizada. Desaparecera a península verde. Agora estabamos rodeadas de destrución por todas as partes agás por unha.
Cando hai semanas advertiron das vagas de calor en Galicia pensei no monte e repetín mentalmente: “por favor, que non arda. Que non arda outra vez”. Pero a pregaria non se cumpriu e Galicia arde como arde sempre, mais tamén coma xamais antes ardera. A catástrofe destes incendios é a maior de toda a historia de Galicia. Iso din os titulares, que advirten de máis de dez mil hectáreas queimadas en Valdeorras e O Courel, mais a realidade é que paira a sensación de que Galicia leva ardendo séculos e non logramos saír desa espiral do inferno. Ano tras ano as mesmas declaracións, as mesmas polémicas, as mesmas fotografías que duran segundos nas pantallas dos dispositivos. Todo queda reducido a po negro. Coma o chapapote que arrasou co océano e levou todo por diante. Que arda o monte que rodea a túa casa é unha traxedia. Que arda a túa aldea, a túa casa, todo o que tes, é unha hecatombe, un trauma do que xamais poderás repoñerte. E mentres hai políticos que negan a existencia do cambio climático, derrétese o permafrost e aparecen mamuts conxelados, en Inglaterra superan por primeira vez na historia os 40º, defórmanse vías do tren polas elevadas temperaturas, o asfalto dos aeroportos fúndese. E Galicia arde. Fico con estes versos de Olga Novo:
