A paranoia da cancelación

Esta semana confirmouse a fichaxe de La Resistencia, conducida por David Broncano, por RTVE. A decisión da televisión pública non estivo exenta de polémica, avivada polos comentarios dos colaboradores habituais do programa de Pablo Motos, líder das noites da televisión en España desde hai anos. Broncano e Motos representan dúas sociedades radicalmente distintas e competirán na mesma franxa horaria. Para min, Motos (que di sempre o que lle vén en gana e que non se caracteriza precisamente por ter un filtro) representa ese lado do país que afirma que en España non se pode opinar, que non existe a liberdade (agás en Madrid, claro) e que non está permitido facer chistes porque te cancelan. Gustaríame poder preguntarlle isto a José María Figaredo, que esta semana afirmou no Congreso dos Deputados que se unha persoa percibe 15.876 euros anuais, que é o salario mínimo interprofesional, Facenda e o Estado reteñen 8.400 euros. E engadiu, alzando a voz (como se así as súas palabras conseguisen vestirse dunha pátina de verdade): “Un 54% do salario de aqueles españois que menos cobran!” A realidade é que esa renda está exenta do pago do IRPF, logo da modificación que contempla o Real Decreto 142/2024 de data 6 de febreiro.

Figaredo, que cobra do Estado 104.000 euros brutos anuais, pode desde a tribuna que lle concede o seu escano facer esa afirmación falsa e retorcida sen consecuencias, alén do escarnio público nas redes sociais. Pregúntome con frecuencia por que os cargos públicos son compatibles coa mentira.

A mediados do mes pasado, Mario Vaquerizo afirmou que estamos retrocedendo en liberdades e que a situación actual é semellante á da ditadura franquista. Mario Vaquerizo naceu en xullo de 1974. A ditadura non o colleu nin de pasada. E, precisamente el, durante esa etapa de horror, non tería os espazos para expresarse dos que dispón na actualidade. A ousadía, cando abraza a ignorancia, convértese en esperpento. As noticias falsas son a metástase da sociedade. Teñen a facultade de facer espertar a rabia da cidadanía, fíltranse de maneira sibilina, están por todas as partes, provocan o caos. Hai uns días, Telemadrid abriu o telexornal cunha noticia falsa: “O Goberno oculta o importe dunha subvención a nome de Begoña Gómez”. Na cadea pública acabaron admitindo que difundiran a noticia sen confirmar. A realidade é que quen recibiu a subvención foi unha hostaleira de Cantabria que ten o mesmo nome e apelido que a muller casada con Pedro Sánchez. Se ben isto é certo, tamén o é que consultando prensa que vira cara á dereita desmontan ducias de afirmacións do presidente do Goberno. Consultando prensa en dirección contraria, sucede á inversa. Os datos crúzanse, solápanse, confúndense e hai unha néboa tan mesta envolvendo todo que o único que queda é a furia porque xa non sabemos distinguir o que é certo do que non, e porque adoita quedar aquilo que é pronunciado con maior saña, con maior violencia, coas formas máis radicais. Como as empregadas por Figaredo no Congreso. A cuestión non é dicir a verdade, a cuestión é expresarse con rabia para conseguir contaxiala.

Non existe día en que non lea ou escoite un chiste ou comentario racista, machista ou fóra de lugar, tanto en espazos públicos coma privados. A canta xente coñecen que se refire ás persoas latinoamericanas co desafortunado alcume de “panchitos”? Onde está esa suposta cancelación? Na rúa, non. Nos medios, tampouco. Nin no Congreso, nin nos programas de televisión, nin nas familias. A cancelación, coma os Reis Magos, son os pais.

Suscríbete para seguir leyendo