Máscaras fóra!

“¡Quítate esa máscara! Yo no hablo con gente con mascarilla”. Malia aquilo que Miguel Bosé –“El corazón que a Triana va,/nunca volverá./Sevilla”; si: houbo un tempo no que tamén el foi alguén– lle foi espetar a Jordi Évole, está certo que este mesmo que estamos a habitar (país de países, autonomías revoltés, prazas de soberanía e etc.) resulta ser, ao cabo, un territorio propicio para caretas, embozos, mascaróns de proa (e de popa)…, mil e un disfraces varios, aptos para todos os gustos e todos os petos. Trátase de disimulos de Entroido, desde logo, pero así mesmo de capuchóns, corozas e capirotes da Semana Santa: toda unha ampla regalía por concertarmos na barafunda. E é que acontece que enmascarados e xogos de identidade veñen configurar aínda algunhas das máis celebradas comedias do teatro do Século de Ouro –eis, sen ir máis lonxe, El pintor de su deshonra, de Calderón de la Barca ou o Don Gil de las calzas verdes, de Tirso de Molina– como aínda detallan tamén a figura dun superheroe da infancia de todos aqueles que “peiteamos canas”: e velaí, entón, os relatos e viñetas do inconfundible El guerrero del antifaz, creado por Manuel Gago. Traducido ao castizo: que en España, o que máis camela, iso son as máscaras y olé.

Un país de mascaritas, daquela e, desde aí e en consecuencia, un país de amnistías: absolucións necesarias para redimir, claro é, aqueles que un bo día buscaron transformar e encubrir trampas de tafur, manobras de gánster en alzamentos democrático-populares do enxoval da república da Señorita Pepis. Mais indultos asemade para esoutros separatistas centralistas –tal semella que a coalición popular galego-andaluza liderada polos Núñez Feijóo e Moreno Bonilla xa está a tope coa documentación aos efectos– que deron en converter residencias da terceira idade en casinos para a ruleta rusa ao tempo que as augas do Manzanares se viñan confundir con esoutras do Mississippi, os naipes marcados. En fin, como é ben sabido, e Pedro Muñoz Seca sempre mediante, estache pero que moi certo que “los extremeños se tocan”.

“Oiga Vde. –retrucarán acaso algúns devotos/as alporizados–. Que ten todo o dereito do mundo mundial a tocarse con quen lle preste e, de paso, vir disfrazarse como lle pete, faltaría máis!” OK, Mac Key, nada que obxectar ao respecto. Xa que logo, pode moi ben a señora presidenta dos Madriles optar polos atavíos de Xoana de Arco, trocarse en Agustina de Aragón, sempre ao pé do canón, vestirse de Catalina de Erauso –a célebre Monxa Alférez, por se alguén se despistase– ou incluso metamorfosearse na Lady Liberty de todas as terrazas e de todos os hosteleiros capitalinos e arrabaldes adxuntos ; de feito, tal semella que o moi inefable D. Miguel Ángel Rodríguez xa está a considerar a posibilidade de adecuar o estanque do Retiro e alí mesmo, illa artificial de por medio, erixir unha monumental estatua aos efectos oportunos. Iso si: en lugar do facho, a senlleira imaxe ha de portar na súa man dereita, e como lle cómpre ao caso, unha “caña” de cervexa.

"A todos aqueles que traficaron coa necesidade e ca dor durante a pandemia cabe berrarlles de ve fóra as máscaras!"

Quen sabe? Talvez algún día, os fillos dos fillos dos nosos fillos acabarán por coñecer como é que se enleou de veras aquela cousa da guerra da COVID-19. Se cadra, virán ser eles os que codifiquen, xulguen e sentencien todo ese ronsel de mortos e feridos –feridos na saúde e/ou feridos nas almas–, “danos colaterais”, inagardadas violencias moi dignas dunha película postnuclear made in Hollywood. Pero así mesmo haberán de ser outra vez os tales os que distingan –tal e como na colmea de Camilo José Cela– o X de “excombatente” do X de “extraperlista” (estraperlista, na grafía correcta, claro é). Porque se chamen Koldo (García) ou Alberto (González Amador), exerzan de aizkolari ou gasten parpusa de chulapo, en nada se veñen distinguir daqueloutros traficantes de penicilina que transitaban polos relatos de postguerra dos nosos maiores: isto é, o retrato dunha comunidade e dunha xeira ruíns que, polo visto, ameaza con retornar.

”Máscara fóra!”. Deste xeito comezan Os rogos dun galego, aquela obra que en 1813 redactara o noso Manuel Pardo de Andrade. Coido ben que iso mesmo podemos/debemos berrar agora mesmo. Polo menos, ata que lles estoupen de vez os oídos.

Suscríbete para seguir leyendo