Arale, Bulma e a firme convicción

O 8-M espertamos coa difusión da noticia da morte do artista xaponés Akira Toriyama, falecido unha semana antes. Para unha xeración de nenas que medramos sen practicamente ningún referente feminino na ficción que rompese cos moldes clásicos atribuídos ás adolescentes (buscar mozo, acicalarse, ver pelis románticas ou chorar), o feito de que a TVG emitise as creacións de Toriyama foi revolucionario. De súpeto tiñamos acceso ao anime e podiamos velo en galego dentro da programación do mítico Xabarín Club. É moi probable que Dragon Ball non aguantase unha revisión no que ten que ver co tratamento do corpo das mozas, daquel humor relacionado co Mestre Mutenroi (que sangraba polo nariz cando vía unha moza guapa) ou as perversións de Oolong, que tiña coma aspiración na vida levar unhas bragas de sombreiro. Mais detrás disto había algo poderoso. E é que Bulma, á marxe de ser unha adolescente de corpo normativo perfecto, tiña o cabelo violeta e unha intelixencia que a facía brillar por riba de todo o resto. Nunha serie onde case a totalidade dos personaxes eran guerreiros masculinos, había un cerebro sobrenatural que era o dela. A enxeñeira que era quen de meter casas en pílulas, a que conseguía guialos a eles para dar coas bólas do dragón. Bulma pensaba e eles executaban. Bulma medrou coa serie e puidemos vela sendo unha moza, pero tamén sendo unha muller madura. E nunca deixou de seducirnos coa súa intelixencia, mais tamén co seu carácter. Ela representaba o empoderamento. Dragon Ball foi unha fábrica de felicidade, pero tamén o foi o Dr. Slump, unha serie extraordinaria que talvez medrou á sombra das aventuras de Goku. Slump era un científico que parecía un señor cando a realidade é que tiña menos de 30 anos. A súa mellor creación foi Arale, unha nena androide. Dr. Slump foi publicada por primeira vez en Xapón no 1980. É probable que a intención orixinal de Toriyama non fose concederlle a Arale o papel protagonista. Sobre todo, cando o manga da época estaba pensado para un público eminentemente masculino cousa que, por fortuna, mudou. Pero ás veces sucede que un personaxe secundario ten tanta forza que acaba gañando ese papel por dereito propio. Arale estaba dotada dunha forza sobrehumana, era inocente, absurda e divertida. O que non tiña eran complexos. A serie, chea de momentos disparatados e abarrotada de referencias a outros produtos da cultura popular, conquistounos. Lembro a época da febre de debuxar e intercambiarnos as ilustracións que, mellor ou peor, faciamos daqueles personaxes que pertencían ao mundo da fantasía, pero que para nós eran tan reais coma a propia vida. Porque aqueles universos corais e as súas historias cruzadas, paralelas e secundarias, eran tan democráticas que nos axudaban a recoñecérmonos e atopar un lugar seguro. Se pensamos na Kame House automaticamente vemos no ceo unha Nube Kinton e atopamos acubillo en toda a gama cromática de tons pastel que imperaba naquela illa onde era feliz o home tartaruga. Nós tamén o eramos. Alí e en Vila Pingüín. Abrazamos toda esta produción desde a lingua en que toda unha xeración foi escolarizada. Non escribo isto con nostalxia, escríboo coa determinación de saber que hoxe as nenas e mozas poden ler a Raina Telgemeier, a Katie O’Neill ou a Raquel Riba Rossy. Se existe un chisco de morriña en todo isto radica no moito que boto de menos a programación infantil en galego á que eu tiven acceso, porque foi un magnífico proxecto de normalización lingüística que tivemos a oportunidade de vivir. E daquela semente tan poderosa, esta firme convicción.

Suscríbete para seguir leyendo