Eu non sei se Jordi Évole era ou non consciente do alcance dunha das súas preguntas ao Papa, pero este si que sabía (home non!) de que falaba. Refírome á presenza da muller, en verdade ancilar, na igrexa católica. Dixo Francisco que a dimensión feminina era inseparábel da igrexa da que el é cabeza. Pero eludiu precisar o feito de que muller ningunha ocupou nin, ao parecer, ocupará a cadeira de San Pedro. Ouvindo o Papa, viñeron á miña mente, en enxurrada, as belísimas verbas lauretanas da letanía que aprendimos de memoria, cos primeiros latíns, na nenez: Turris Davídica, Stella Matutina, Salus Infirmorum? Ianua Coeli! Porta do Ceo: o que nos leva a que María, alén de nai de Deus home, é mediadora universal de todas as Grazas e, con Cristo, habita polos séculos dos séculos o Ceo en corpo e alma. Os eloxios de Francisco á muller non son de hoxe. Fúndanse na vella tradición chamada antes mariana. Agora, polos teólogos contemporáneos, mesmo se fala en "marioloxía".
A min acórdame a poesía medieval de Gautier de Coincy, de Gonzalo de Berceo, e, sobre todo, as Cántigas de Santa María escritas en galego por Afonso X o Sabio. É un cántico permanente a María que se converte en exaltación do "Eterno Feminino" que enche partes fundamentais do Fausto de Goethe. Claro que a igrexa católica posúe unha dimensión fiminina profunda e devocionalmente vivísima, fundada na presenza de María no seu sistema de crenzas e no seu relato mítico. Pero a pregunta de Jordi Évole, ao meu ver, debería ser algunha deste teor: por qué as mulleres católicas non poden recibir o sacramento da orde, instituído segundo a dogmática por Cristo? Por qué están elas excluídas dun dos sacramentos da igrexa católica é algo que esa confisión explica polo segunte feito: Cando Deus quixo redimir a Humanidade escolleu ser varón e non femia. Cristo amistou con María Magdalena e foi fillo de María, da torgueira de Davide. Pero abriulles o sacerdocio só aos seus 12 apóstolos e discípulos dos seus apóstolos, de condición masculina.
A muller consagrada a Deus nunca poderá consagrar ou sexa converter o pan en corpo e o viño en sangue de Cristo. Non houbo mulleres sentadas á mesa da derradeira cea e, por iso, no haberá "presbiteras". Francisco Papa, que é sabio e experimentado cos xornalistas, eludiu con moi boas palabras a pregunta, cuxo contido seguramente estaba pactado con anterioridade, como é habitual en entrevistas de tanta altura. Ou sexa, que veremos presbiteros casados exercendo o ministerio e a eucaristía como os hai nas igrexas orientais (mesmo nas fraccións de obediencia romana). Pero nunca veremos mulleres pronunciando as palabras eucarísticas na parte central da misa. Ou sexa, que a igrexa católica ten en mente perpetuar a inferiorización da muller no seu seo.
