Segundo un informe publicado recentemente con datos referidos ao 2014 polo Observatorio da Lectura e o Libro -mira que temos organismos tan pomposos coma inútiles- co título de Panorámica de la edición española, tan so durante ese ano foron publicados no noso país nada máis e nada menos que 90.802 títulos, dos cales 77.310 eran unha primeira edición e arredor de 18.000 encadrábanse na área de creación literaria.
Facendo números, case cincuenta novos libros de ficción ao día sonche editados no noso país, que se preza e vangloria de non ler un libro en todo o ano, tal e como recoñecen sete de cada dez cidadáns consultados nas enquisas sobre o particular e que imos dar por boas ao tratarse de enquisas de reputada fiabilidade e independencia que veñen realizándose dende o CIS (Centro de Investigacións Sociolóxicas). Sorprende desagradablemente que, segundo recolle a mesma, os mellores resultados de vendas, non sei se de lectura, se acadan no que poderíamos definir, sendo xenerosos, como xénero do marujeo, é dicir, os que, imos a aceptar nun acto irreflexivo de fe cega, sonche escritos por persoeiros do famoseo e do mundo da farándula.
Na España de charanga y pandereta de Machado, estes datos veñen explicar sobradamente os porqués de que ano a ano as cifras de vendas diminuían e xa non causa sorpresa o feito de que nos últimos cincuenta anos caeran un 30%, aproximadamente. Evidentemente estamos a vivir no país de Alicia, o das marabillas, tal e como nolo pintan estes trileros do des-goberno, xa que non me digan que non é marabilloso que as edicións medren e medren e, porén, as vendas diminúen e diminúen. É dicir, vivimos nun país onde a creación literaria resulta innegable, escríbese moito e estase a facer xeralmente ben, aínda que non se le, ninguén ou case ninguén le o que outros escriben. Quen nos entende?
Como escusa, pouco convincente, para uns é por falla de tempo, para outros ler resulta ser un vicio moi caro, non temos senón que recordar as campañas denunciando o famoso decretazo do 21% do IVA cultural, destes analfabetos do goberno do PP, que aprobaron na contra e contra todos; e seguramente ambos bandos terán razón, ou parte dela. É verdade, xeralmente tense pouco tempo e, si, a literatura é cara, moi cara, carísima.
De calquera xeito, eu argumentaría, entrando de cheo neste debate estéril, que as bibliotecas estanche aí mesmo ao alcance de calquera e sonche de balde, normalmente acolledoras, e podes conseguir dous libros cada quince días, coa maior facilidade, tan so precisas obter o teu carné de usuario da biblioteca, e, por certo, que en Lalín temos unha ben céntrica e cómoda, a que non estaría de máis dotar cun maior número de exemplares, sempre fan falla e sonche poucos os que teñen, sen dúbida. E, no que respecta ao tempo, do que efectivamente carecemos e non se pode estirar, como concepto abstracto e non cuantificable en termos monetarios, cada vez que escoito a alguén falar de que "a ver que invento hoxe para matar o tempo, de que estou aburrido ou de que non me da tempo", cando tes acendida a caixa tonta dende as oito da maña, pois, que lles vou contar?, ábrenseme as carnes e sinto unhas ganas irrefreables de facerme o harakiri, ese dos samurais.
Fáganme caso, poñan un libro na súa vida, mellor aínda, poñan miles, millóns de libros, soñen e non durman, porque asegúrolles que vivir tamén é ler, e ler éche vivir intensamente a vida que vendemos.