Os pais de Joaquín Rodríguez, 'Koki', o xoven vigués falecido no accidente de tren que causou outras tres vítimas mortais e casi 50 feridos no Porriño, mostran públicamente o seu agradecemento a todos aqueles que lles acompañan nestes tráxicos momentos. Na carta que se reproduce íntegramente a continuación rinden tamén homenaxe ao seu fillo, ao que "só uns meses lle separaban da súa ilusión de conducir trens".
Amigas e amigos:
O noso fillo Koki tiña moitas metas e unha delas era a de ser maquinista. Estaba a
punto de conseguir ese obxectivo, só uns meses o separaban da súa ilusión de
conducir trens, pero avatares da vida quixeron que nun tren encontrara o final da súa
curta vida. No seu camiño -e no noso- cruzouse a fatalidade e nese desgraciado
accidente de O Porriño fóisemos Koki para sempre, pero reconfórtanos que tamén
para sempre perdurarán nas nosas memorias o seu recordo, o seu sorriso, as súas
aventuras, a súas ilusións e as súas bondades.
Lamentamos profundamente a perda de vidas neste fatal accidente e trasladamos ás
familias o noso fondo e sentido pesar e, aos feridos, o noso desexo dunha pronta
recuperación. Queremos dun xeito especial acordarnos de Miguel Veiga, compañeiro e
querido amigo, facéndolle chegar a súa esposa Isa e a seus fillos Casandra e José
Miguel toda a nosa solidaridade, cariño e respeto, e asimesmo, toda a nosa gratitude
pola atención e cariño que hacia nós tiveron.
A pena e o sufrimento pola perda dun fillo son irreparables pero nestes momentos nos
sontén o sentimento de ser queridos e de ver como todos querían ao noso fillo. Non
temos palabras suficientes de agradecemento a todas e todos os que estivestes ao
noso lado, a todos os rapaces e rapazas que nos acompañaron e que choraron
amargamente, a todo o mundo do deporte, e especialmente á familia do balonmán,
que sentíu profundamente a partida de Koki. Non queremos esquecernos da tremenda
labor do personal das emerxencias (bombeiros, Protección Civil, forzas de seguridade,
departamentos de psicoloxía, personal sanitario, ambulancias, 112, etc.), e recoñecer o
seu traballo, a súa profesionalidade e o seu trato. Gracias a todos.
Foron, son e serán días moi tristes, terriblemente tristes e dolorosos para nós, pero
sempre encontramos entre todos vós unha palabra de alento, un xesto de cariño, unha
man á que agarrarse e un ombreiro onde chorar. A todas e todos que dun ou doutro
xeito nos tivestes no pensamento queremos darvos as gracias de todo corazón.
Moitas gracias,
Loli e Cándido