Entre a pintura e a escultura

O lugar que ocupa a pintura, o seu papel referencial e programático no panorama da arte, oscila -desde as vangardas históricas- encadrado nunha polaridade dobre e que se move entre a súa resistencia como medio de expresión e mais a sempre anunciada posíbel desaparición do propio produto. Nese contexto e debate é onde debemos, entón, inscribir inevitabelmente os discursos recorrentes a respecto da súa decadencia e da súa disolución.

A reflexión sobre o presente da pintura e sobre a súa relación e viabilidade como linguaxe en distintos soportes e transmisións, está no fondo do traballo do artista Marcos Covelo (Vigo, 1985), que co título de El sueño de Ícaro pode contemplarse no SVT Espazo de arte-Sirvent de Vigo. A exposición está centrada en labores cerámicos e téxtiles que reformulan algúns principios da abstracción contemporánea; por medio destas formas, que pasan da mancha á cerámica, Covelo realiza unha vistosa montaxe, deixando que as obras falen de seu. No fondo, o quefacer do artista vénnos falar, e lembrar, arredor da permanencia da pintura na arte actual, encadrada en novos soportes e ámbitos materiais. E este feito devén tan manifesto, que se percibe como o sentido global de todo o traballo do artista. En consecuencia, aquilo que se nos ofrece coas brillantes pezas elaboradas desde valores como levidade, dureza e mancha, é unha ollada dirixida sobre os camiños abertos que a pintura posibilita nos diferentes soportes en que hoxe se manifesta a creación artística. Para desenvolver o enleado tecido de liñas que converxen no noso plural momento, parte Covelo na súa proposta dun presente rigoroso que se insire tamén na tradición do medio pictórico, permitindo que poidamos ler as obras na súa total instantaneidade, mais tamén como froito dunha vizosa tradición cando o pintor utilizaba un instrumento xa formado cuxos mecanismos se transmitían intactos sen ningunha obsesión de novidade e a forma non era obxecto dunha propiedade. O presente artístico mostra que a pintura, a pesar de todas as mudanzas, continúa a ser un ben común e que resulta ser o pensamento, a idea, aquilo que devén atinxido pola alteridade, continuando a forma, en boa medida, a ser un valor de uso a pesar da multiplicidade de linguaxes artísticas.

Por medio deste tipo de traballo que presenta Marcos Covelo, o espectador pode percibir os elementos de continuidade da longa tradición da pintura, detectando como sobreviven, como se prolongan trazos provenientes das vangardas históricas do século XX en diferentes soportes e nun continuo diálogo do que se pode tirar a conclusión da permanencia pictórica, que se ben ten de compartir peso na arte actual con diferentes vehículos expresivos, e mesmo estar atenta á constante posta en cuestión, manifesta aínda a súa vitalidade nos diferentes soportes e transmite a súa estrutura profunda, incluso cando se aplica a medios desemellantes. Así é como debemos entender o paso que o artista explica do bidimensional ao tridimensional, do universo do lenzo ao espazo expositivo, e que Marcos Covelo define como un territorio que se revela como un lenzo en branco en tres dimensións. De aí que as obras sexan instalacións pictóricas con forte carga escultórica, coa mancha e o xesto pictórico ocupando o espazo.

“El arte es fundamental para crear sociedades menos vacías”

Esta situación do pictórico fai evidente, certamente, as tensións da sociedade actual, as súas pulsións, permitindo percibir a pintura como obxecto dunha translación, xa que nela se poden enxergar procedementos que a sitúan nun tránsito, mesmo físico, cara a outros soportes e mundos visuais, un transcorrer que tivo momentos de apoxeo no contexto da vangarda histórica, en especial na obra de pintores como Malevich, que a levaron ao seu límite, situando a arte nunha experiencia limiar e abisal ao tempo.

Suscríbete para seguir leyendo