Comecemos polos principio: Bieito Iglesias (Ourense, 1957) é unha literatura. O seu mundo ficcional, os seus romances, as súas novelas, os seus contos, está pragado de seres adoecidos, de personalidades visgosas, de acontecementos fáusticos, tratado todo isto, sempre, co bisturí mordaz do seu sarcasmo. O seu humorismo (quérese dicir, a súa distancia co narrado) sempre basculou entre os ríspitos ollares dun Risco e certas tenruras melancólicas de Castelao. Se unimos a todo isto a lingua que emprega adoviada dunha rusticidade culta chea da vida pretérita dos campos e da nosa tradición vintesecular (Pedrayo, como non?), compoñen unha apócema absolutamente persoal e intransferíbel que aúpan o noso autor a un dos cimos maiúsculos das nosas letras.
Como moi ben din as lapelas do poemario, A última música das cousas, e tamén a contraportada, o escritor ourensán elaborou a súa obra traballando unha memoria ferida, como o proprio corpo do artista. Como ferida é a linguaxe que emprega. Unha linguaxe que resplandece e que nos cega pola beleza dos termos como astros que envían a súa luz desde a infinidade do cosmos e chega a nós despois de se extinguiren. Será a lingua galega esa luz sideral dun astro morto? Todo idioma é unha forma de música, por iso non estraña ler: "A música foi composta no silencio impuro dos eidos ou nos patios das casopas de arrabaldo onde moraban os árcades mortos."
O volume estremece de momentos intensísimos. Existen nel a morte do seu tío Gumersindo, asasinado en Maracay, a visitación a Rusia, "Moscovo lilas serodias", a exaltación do chao da infancia, "Paráfrase", a declamación sentimental, "Emburricado", etc. Todos os textos de Bieito, sen excepción, obedecen ao fulgor de telos vivido previamente. É a memoria vulnerada a que constrúe e reconstrúe, crea e recrea, as vivencias converténdoas en verso. Aquí nada é gratuíto: os vocábulos italianos responden á experiencia da súa estancia en Suíza, cando os emigrantes galegos empregaban a lingua de Dante para entendérense cos emigrantes transalpinos. Os termos en francés tratan de diluír finamente o sexo sórdido dos prostíbulos, das botadoras de cartas, dos instantes de foulard e de rubí. Ironía culta, chiscadelas de complicidade literaria, confesións dun ser vulnerábel, este libro está contraindicado para os mixiriqueiros, para os pousafoles, para os que queren literatura mastigada e dixerida. Grazas a estas páxinas, o esforzo da lectura faranos moito máis benaventurados.
IGLESIAS, Bieito, A última música, Ed. Pen Clube, Santiago de Compostela, 2014, PVP. 9, 70 e
