Un adianto de "Pel de cordeiro"

Catarina, heredeira dunha estirpe de bruxas que atende a enfermos con todo tipo de doenzas nos últimos anos da Inquisición, e Lola, unha muller do século XXI que entra en contacto con forzas que non comprende en medio dunha crise persoal, son as dúas protagonistas de Pel de codeiro, a nova novela de Ledicia Costas editada por Xerais que sairá á venda o vindeiro 9 de maio e da que FARO DE VIGO ofrece un adianto do seu primeiro capítulo.

A autora viguesa advirte de que esta obra, que califica de “literariamente arriscada, ambiciosa e que trata temas que espero que xeneren debate”, vai supoñer un punto de inflexión na súa narrativa. Toda a súa fascinación polo esotérico está condensada nas 344 páxinas que afondan no espertar sexual, na violencia e na maxia con grandes doses de fantasía. Unha novela hipnótica, que explora o erotismo e a escuridade e envolve o lector nunha atmosfera tan terrible como preciosa.

Tanto a promoción da novela, que incluíu o envío dun adianto editorial a un centenar de persoas prescriptoras de libros, como os “chíos” que Ledicia Costas foi compartindo en X (antes Twitter) durante o proceso creativo foron tecendo unha comunidade de “bruxas”, un aquelarre literario especialmente implicado neste conxuro.

Capítulo 1: A primeira morte

Mariña presentía que ía morrer. Sucedería mentres lle extirpaban de dentro a criatura que estaba condenada a parir. Aínda que para favorecer o parto lle envolvesen o ventre cunha faixa de pel de víbora con cruces pintadas pola parte do revés cos seus propios fluídos, ou entrasen as veciñas naquela estancia que fedía a vaca e suor portando reliquias que ían colocando sobre a cama, arredor do corpo inflado. Caixas douradas con anacos de esqueleto, guedellas de pelo, un dedo, un anaco de lingua, unllas arrincadas en pleno martirio, un corazón. Nin encomendarse a san Ramón Nonato, patrón dos partos, musitando unha oración, nin a rosa de Xericó dentro dunha cunca con auga da fonte dos milagres sobre a cómoda, nin a mandrágora enchoupada en sangue de cordeiro agochada debaixo da cama, nin o bautismo de media noite que repetira en tres ocasións, acudindo en segredo á ponte romana a agardar o primeiro camiñante que pasase a partir das doce para obrigalo a coller auga do río e botarlla sobre o torso espido mentres pronunciaba as mesmas palabras do bautismo agás o amén, porque o amén estaba prohibido; sobre todo para ela. Nada que facer para evitar a morte, porque aquela criatura viña de nádegas e non estaba alí a súa nai, que era a única que podía salvala. Mais Mariña resistíase defendéndose con todos os medios que tiña ao seu alcance. E agora que? Agora as pernas abertas sobre o catre. Son as once da noite. Falta unha hora para que lle rebanden o ventre cun coitelo incandescente e se desangre. Tres venres seguidos bramou coma un boi a criatura que levaba dentro. Que difícil de tolerar a existencia dunha muller embarazada co bruído dun boi manifestándoselle desde as entrañas. Os berros escoitáronse nas casas máis próximas e a xente pechou as contraventás e as portas despois de facer o sinal da cruz e suplicar clemencia coas miradas postas no ceo. Tiñan medo e tiñan esperanza. Porque un non-nato que berra antes de nacer abre a posibilidade a que naza un monstro, un maldito, mais tamén é a premonición dunha criatura con poderes curativos. Non sería a primeira vez que sucedía algo así, cen anos antes cantara un neno coma unha ra tres venres antes de nacer e viñera a este mundo coa facultade de curar poñendo as súas mans sobre o doente. Desfacía inchazóns, sandaba coxeiras, cegueiras, chagas, parálises, cousas terribles. Males imposibles para os doutores pero non para os prodixios deste neno chamado Raimundo, a quen a Inquisición concedera carta branca para realizar as curacións. Pero dábase a casualidade de que o pai de Raimundo era un dos homes máis importantes da cidade, ademais de familiar do Santo Oficio, e Mariña a filla dunha bruxa. Por iso o medo dos veciños, e por iso todas as distancias posibles, e por iso o Raimundo si podía levar a cabo con impunidade as mesmas prácticas polas que eran perseguidas e sometidas a tormentos tantas curandeiras, compoñedoras e parteiras que sabían perfectamente as plantas e cataplasmas que debían aplicar para aliviar dores e sufrimentos.

Mariña retórcese mentres agarda polo nacemento da súa única filla, que quere saír pero non pode, e pola chegada da morte. A súa palidez é un síntoma levísimo do que vai pasar. No corredor da casa cheira a cirio e non hai ningunha candea prendida. Uns minutos antes chamou á porta o barbeiro sangrador da aldea, ofrecendo a súa axuda coma quen arrinca o seu propio corazón para entregalo nun acto de amor infinito. Afeitaba os homes nun tambuche xunto á súa vivenda onde só había sitio para un cliente. Aprendera o oficio de sangrador do seu pai e do seu avó e, de cando en vez, tocáballe extraer algunha moa ou practicar algunha sangría para devolver o equilibrio aos catro humores do organismo: sangue, cólera, melancolía e flegma. Sabía aplicar samesugas e sabía cortar nos lugares precisos para que a sangría fose un éxito. Alguén debera de correr a voz de que a filla da bruxa estaba en apuros e, cando chegou aos seus oídos, abandonou o que estaba facendo e emprendeu unha carreira desesperada cara a aquela casa. Non sería a primeira vez que interviña nun parto, mais nunca reaccionara dun xeito tan visceral. Moitas matronas eran tachadas de bruxas, pero el estaba libre desa acusación porque era un home. Petou na porta e como acreditación mostrou un maletín cotroso con instrumentos de barbear, e algún máis que empregaba en casos de extrema necesidade. Tan pronto puxo un pé dentro do cuarto, Mariña chamou por Satanás e pola súa nai, nesa orde. Maldígote, Xudas!, berroulle. Se me tocas, que caian sobre ti todas as desgrazas deste mundo. Non o quería alí de ningunha maneira, non tiña dereito. Estando soa como estaba, só confiaba nas veciñas de toda a vida, que non eran parteiras pero pariran e axudaran a parir a moitas outras. Aferrábase á experiencia desas mulleres, malia que non estivesen preparadas para unha situación coma aquela. E o barbeiro si? O barbeiro tampouco. Sabíao ela e sabíano as demais. Que solten a miña nai, suplicou. Necesítoa aquí. Que eses malnacidos a deixen vir. Por favor, facede que a liberen. O barbeiro pediulles ás veciñas que agarrasen a parturiente. Que me vas facer? O home meteu a cabeza e as mans entre as pernas dela e examinouna con sumo coidado. Traian viño, augardente, o que atopen na despensa, balbuciu el. Que algunha corte co machete da cociña o pau da vasoira. Necesito un cacho do tamaño dunha cuarta. A Mariña saíronlle os ollos das órbitas cando tal escoitou. Fabricáraa ela mesma cun mango de madeira de carballo e pólas de xesta secas, o arbusto que protexía contra os malos espíritos. Que pretendes facer con iso? Contéstame! El dirixiulle unha mirada chea de compaixón e falou en voz baixa. Tranquila, filla. Prometo que será rápido. Nese momento e só nese, Mariña rompeu a chorar. Que beba toda a augardente que poida, ordenou. Unha das veciñas achegouse a Mariña e cominouna a tragar. É polo teu ben e polo ben da criatura. Este home sabe o que fai. O alcohol espanta as dores e alivia a alma, aseguroulle. Mariña bebeu, que outra cousa podía facer? Mirou con pánico o pau da vasoira. Mórdeo, indicou o barbeiro. Aquela indicación foi un alivio, porque nos últimos minutos acudiran á súa cabeza imaxes cun catálogo de barbaridades que algún sádico estaría encantado de facer co pau da vasoira dunha bruxa. Como defenderse naquel momento tan extremo de vulnerabilidade, cunha criatura rebentándoa por dentro? Mais non era unha defensa o que Mariña necesitaba, senón un milagre.

Suscríbete para seguir leyendo