Seguir en pé

Escribo desde un lugar diferente. Os meus espazos mudaron de xeito estrepitoso nos últimos días. Xa nada é como era antes. Onte, unha amiga sabia como só son as poetas, explicábame que as vivendas só son edificios, que en realidade as casas son as que levamos dentro de nós. As casas son edificios, os obxectos son cousas prescindibles, e hai un mundo dentro de cada persoa que ten que aprender a conxugar co mundo de fóra. Pero resulta que o mundo de fóra é neste momento un coloso de luces led e hordas de xente de todas as partes que acoden con fervor á epifanía das luces do Nadal. Desde este espazo que estou convertendo en propio a base de bágoas e apertas, chéganme novas que me lembran ás de decembro de 2022. Xente cabreada, distancias imposibles de percorrer, atascos que poñen a proba os nervios, ambulancias que quedan atascadas. Cada vez que vexo unha ambulancia penso nun dato estarrecedor que deixo aquí escrito con ánimo construtivo e a esperanza de que as autoridades correspondentes fagan a reflexión oportuna: na área sanitaria de Vigo só hai dúas ambulancias medicalizadas. No barrio onde viven os meus pais, A Brea Muiñeira, adoitan desfilar ambulancias con frecuencia polo envellecemento da veciñanza. Cada vez hai máis maiores e ímolos perdendo. Este mes levamos dous: Manolita, a nosa veciña de toda a vida, unha muller de carácter que representa a xeración que viu medrar un barrio onde as mulleres se reunían nos patios das casas para comentar a vida. A outra persoa que marchou foi Julio, un home que formou parte da coral Casablanca durante moitos anos. Adoitaba barbearse coa fiestra aberta mentres cantaba, e esa era a banda sonora das mañás da Brea Muiñeira. Hai un par de días, a ambulancia veu recollelo tamén a el. Igual que Manolita, non regresarán nunca a este lugar. Onde viven os mortos? Nos nichos? No recipiente onde se gardan as cinsas? Na nosa memoria? Arredor de min pivotan todas estas perdas que deixan familias nun estado emocional delicado. Febles coma follas castigadas no medio da treboada. E eu penso en como é posible que o mundo siga xirando. Por que se celebra o Nadal? Como é posible que a vida continúe? Hai xente que acode ilusionada e feliz a ver o espectáculo das luces da cidade, mentiría se dixera o contrario. Observo, sobre todo, familias cos pícaros fascinados ante tanto brillo. Eu, neste recuncho que tamén é un estado mental, prefiro pechar os ollos e agardar que todo pase. Sempre fun consciente de que para os maiores, cada Nadal facía máis patente as ausencias. Como se pode celebrar unha festa se hai faltas? Eles conségueno, supoño que facendo de tripas corazón. Hai algo radical nas ausencias porque, de súpeto, transforman o xeito de concibir as vidas de quen seguimos aquí. Non están, pero condicionan o noso presente e o futuro inmediato. No libro “Un año y tres meses”, Luis García Montero escribiu: “El juicio final para nosotros/es saber si es peor/la suerte del que muere o del que permanece/ aquí sin más sentido que la nada./Uno de los dos muertos debe seguir en pie”.

Suscríbete para seguir leyendo