O Entroido, Antroido ou mesmo Entrudio -segundo a localización- é unha xoia do país e, quizais, das mellor conservadas. Cada ano, as pantallas de Xinzo, os cigarróns de Verín ou os peliqueiros de Laza seguen saíndo á rúa -facendo ós corredoiros- para manter e desfrutar a tradición. Tamén o fan as madamas e os galáns de Santa Cristina de Cobres, os felos de Maceda, os boteiros de Viana do Bolo, o Ravachol de Pontevedra, as máscaras de Manzaneda, os troteiros de Bande ou mesmo os merdeiros de Vigo.
Esta data é, máis que unha festa de disfraces ou unha festa sinalada, un sentimento. Ao longo das décadas a festa modernizouse, ou máis ben os materiais dos disfraces. Non ocurreu o mesmo co espírito entroideiro e coa fabricación dos personaxes tradicionais, que permanece intacto ao paso do tempo.
Ademáis, en cidades coma Vigo e noutras vilas das Rías Baixas, as comparsas e os enterros da sardiña continuaron celebrándose relixiosamente. Nunca faltou o exeño ou a retranca
