Coa mostra Déjame volar do fotógrafo viveirense David Catá, que aínda se pode ver na galería Sargadelos, remata a edición do Outono Fotográfico 2017 en Vigo.
O festival galego de fotografía programou na última edición na cidade de Vigo un total de seis exposicións espalladas en diferentes espazos expositivos. Cómpre salientar o ambicioso deseño do festival nacido en Ourense que realizou un total de oitenta e cinco mostras tendo unha participación total de 250 artistas e contando como motivo xenérico de reflexión para o conxunto das mostras deste ano a o concepto de "Descrenza", unha formulación argumental abondo flexíbel para propiciar un abano de lecturas temáticas e formais ben largo.
Desde o pasado novembro, o Outono Fotográfico tentou e logrou visibilizar a fotografía. Nesta trixésimo quinta edición o festival ocupou un importante número de espazos expositivos de toda a xeografía galega, repartidos en 22 localidades, catro delas en Portugal. Ourense foi a cidade que acaparou a maior parte da programación, con 34 mostras en novembro e decembro, pero tamén chegou, ademais de a Vigo, a Pontevedra, A Coruña, Santiago, Lugo e Lalín, en Galiza; alén do Porto, Chaves, Melgaço e Braga, en Portugal.
Na cidade de Vigo o espazo do El Halcón Milenario foi o encargado de dar comezo á programación coa exposición de Xaquín Rosales Esquenzo, unha reflexión sobre as cousas que almacenamos na memoria, esquecemos e, despois, agroman xa convertidas en literatura.
A sede de Afundación acolleu o Premio Galicia de Fotografía Contemporánea coa exposición Renacer da viguesa Eva Díez, inspirada na poetica do espazo de Gaston Bachelard coa casa como territorio máxico e a luz como potencia rexeneradora.
A Galería Soho de Vigo presentou o ensaio Home Sweet Home de Rubi Lebovitch, imaxes inquietantes que conectan a soidade e o baleiro co concepto de sinistro, e no espazo Detrás do Marco Iria Vázquez amosou a súa Recolección de Luces, unha meditada proposta centrada no acto de ollar e na imaxe entendida como revelación que a pura acción de mirar consegue pór en funcionamento, despois de instantes de espera en escenarios urbanos.
A Sala de Fotografía Sargadelos acolleu primeiramente a mostra de Juan Adrio Fantasmagorías e despide o festival con Déjame volar de David Catá, mostra que remata o tres de marzo.
O atractivo traballo de David Catá componse de dez retratos, seis escenografías, un video e unha vitrinas que conteñen pequenas fotografías intervidas, en todas incopora sementes de leitaruga que para o artista teñen un valor argumental que vai alén da simple contrución estetizante, datádoas dunha significación ligada á rexeneración, á pegada que deixa o pasado, ao efémero, mais sempre cun sentido que evidencie a presenza da vida.
O labor fotográfico de David Catá parte no esencial dunha dialéctica entre o espazo e o corpo, complementándose cunha importancia relevante dada á intervención e ao aspecto procesual da obra, ben representado nas pezas e fotografías da mostra viguesa, con ese fluxo entre o retrato -no que está en cuestión é a privacidade espacial e emocional- e adherido -no que se subliña o efémero-. Está dualidade está representada dunha forma sinxela e ao tempo intensamante expresiva por medio desas sementes de leitaruga omnipresentes e pegadas aos corpos, dotadas de forte carga simbólica. En relación con elas o corpo é entendido na dupla concepción de soporte e resorte para o emotivo. Estamos, pois, perante un traballo que permite establecer unha tensión da que vai nacer a lectura simbólica e emotiva.
Título: Déjame volar
Autor: David Catá
Comisariado: Rita Ibarretxe.Local: Galería Sargadelos, Vigo. Até o 3 de marzo de 2018
Potencia performativa
- David Catá sitúanos fronte a un tipo de traballo que parte dunha idea de análise da esencia humana e da súa sociabilidade e que incide en reflexións de extrema actualidade, no formal e no temático. Unha obra que mestura o pulo vital e a realidade conceptual, todo realizado cunha potencia performativa que funciona como resorte en primeiro termo para logo favorecer a reflexión. Deste xeito o artista afronta o feito creativo como un intento de dar solución a un reto (formal e temático) con fórmulas de intenso contido vivencial que funcionan como liberadoras e enriquecedores, como pulo para se mergullar na comprensión e na interpretación do seu mundo e do seu tempo, producíndose unha interrealación de logros formais e desenvolvemento temático. Mais en medio desa reflexión, con certo grao de desacougo, o corpo aparece como explícito trerritorio para a análise sobre a tradición e o presente. Coas súas intervencións con sementes o artista activa un particular ritual intimo que é reforzado polo contacto directo co corpo, instrumento que libera o traballo da súa reclusión ao rachar os límites de barreiras invisíbeis para así facer xurdir unha nova realidade, que poida ser fermento de novas formas de creatividade.
