Tras dos brutais atentados do 13 de novembro en París, as lideranzas do civilizado mundo occidental, do que os 'bárbaros' apenas coñecen outra cousa que violencia e explotación -parafraseando libremente unha vella sentenza de Anatole France-, apresuráronse a ditaminar que se trataba dun ataque dos bárbaros yihhadistas contra a nosa civilización, mesmo houbo quen o definiu como unha guerra de relixión, cando non de civilizacións. Ora ben, aínda que o discurso dominante, profundamente patriarcal, militarista, xenófobo e imperialista, renunciou á razón como medio para explicar o sucedido, sería bo darlle a palabra aquí e agora.
Alén de que nunha comparativa entre os efectos da islamización do Vello Mundo entre os anos 632 e 751 e a cristianización do Novo Mundo entre 1492 e 1750, a cristiandade sairía mal parada no que se refire ao exterminio de pobos e culturas, dito isto só co ánimo de contrarrestar esa corrente de opinión que defende que o que pretende a relixión musulmá é aniquilar todo ao seu paso e someter a todo o mundo á súa vontade, o que non ten sentido.
O importante, para quen defenda unha saída desta crise distinta á guerra, é saber como xurdiu o integrismo musulmán e, sobre todo, a que intereses obedece, para o que se fai necesario un pequeno paseo pola recente historia do mundo musulmán, comezando polo que na historiografía coñecemos co nome de al-Nahda, o renacemento musulmán que sentou as bases do nacionalismo panárabe, democrático e laico, que xurdiu a finais do século XIX e comezos do século XX, casualmente en Exipto, onde as potencias occidentais, precisamente para contrarrestar o ascenso dunha forza progresista que podía deixar de ser submisa aos intereses de Occidente, apoiaron a creación da primeira organización do que poderiamos denominar integrismo do islam político: os Irmáns Musulmáns.
O guión, ensaiado por primeira vez no Exipto en 1928, desgrazadamente volvemos velo en numerosas ocasións: primeiro en Irán, onde no ano 1953 un golpe de Estado derrocou a Mosaddeq, o primeiro ministro elixido democraticamente en 1951 que nacionalizara o petróleo?, promovendo o ascenso do sha Reza Pahlavi, quen reverteu o proceso de democratización e modernización do país. Axiña en Indonesia, logo de que os EEUU constatasen unha seria ameaza comunista, promovendo unha verdadeira masacre de comunistas (arredor de 500.000) e o derrocamento de Sukarno, quen foi sucedido por Suharto, quen paralizou as reformas en marcha. Algo semellante pasou en Exipto durante o goberno de Nasser, quen promoveu a laicización e modernización de Exipto, para o que nacionalizou a canle de Suez, o que provocou o apoio norteamericano aos Irmáns Musulmáns e, logo da Guerra dos Seis Días, a promoción de Sadat en 1970 un ditador fiel aos intereses norteamericanos. Con todo, o feito que máis nos achega á situación actual, foi o apoio norteamericano aos 'valentes loitadores muiaidíns', como sinalaba a dedicatoria de Rambo III substituída en 2001, en contra do presidente democrático Najibulá, a quen substituíron os talibán.
Despois de 2001, malia o atentado das Torres Xemelgas, Occidente seguiu a financiar e armar a aqueles grupos de oposición aos gobernos que lle resultan incómodos: Iraq, Libia? e agora Siria, aínda que as consecuencias sexan o caos, a morte de milleiros de vítimas inocentes e o xurdimento de grupos que, fundamentalmente, se caracterizan por someter á poboación local.
Daquela, a solución deste conflito histórico non é a guerra. A solución pasa por abandonar os nosos intereses petroleiros en Oriente Medio e terminar coa explotación de clase -nos nosos países- e nacional -nos países musulmáns-; só así, superando o capitalismo, resolveremos un conflito do que non somos vítimas inocentes, senón os máximos responsables.
O Estado Islámico: unha reflexión
- É o Estado Islámico o inimigo de Occidente, como lles gusta dicir ás lideranzas mundiais (Obama, Hollande, Cameron, Merkel, Rajoy?), ou apenas un peón ao servizo de Occidente nunha guerra na que o obxectivo final é facerse co control dos recursos petroleiros e gasísticos que agochan no seu subsolo países hoxe devastados pola nosa rapina, como Iraq e Siria?Á luz dos atentados de París semella que a resposta debería ser que o Estado Islámico é o inimigo, pero a realidade non é tan simple: os atentados de París son os danos colaterais, do que saben moito os exércitos da OTAN, dunha guerra que se libra, co apoio do Estado Islámico, contra o inimigo real: o goberno sirio, presidido por Bashar al-Ásad, Irán e Rusia, que nestes momentos son os únicos gobernos que se opoñen á estratexia imperialista dos EEUU na rexión.O Estado Islámico é o mal necesario para lograr o obxectivo desexado: o control dos recursos petroleiros e gasísticos situados en Oriente Próximo, para o que son posibles dúas alternativas: o sometemento dos gobernos aos intereses norteamericanos (Arabia Saudita?) ou a destrución e o caos (Iraq, Libia, Siria?), unha estratexia na que nunca foron recibidas como aliadas as forzas democráticas e laicas, como o pobo curdo que loita por liberar o territorio ocupado polo califato.
