Hoxe, arredor das 23.00 horas, un coche recollerá a Javier Maneiro(Ribeira, 1973) ás portas da fábrica conserveira na que traballa na súa vila natal. Irá directo á actuación que o seu grupo, Heredeiros da Crus, ofrece no festival SonRías a partir das 1.15 horas. Tras máis de 20 anos na música, recoñece que nunca chegou a vivir disto, pero no recordo de varias xeracións si vive a súa voz e as letras da súa banda. Bueu acolle esta noite a un grupo que fala o verdedeiro rock da costa galega.
-Comezan no ano1992, que esperaban nese momento de Heredeiros da Crus?
-Esperábamos ter unha banda de rock para saír de marcha e ligar. Non tiñamos expectativas de triunfar, soamente eramos un grupo de mozos con ganas de pasalo ben.
-En que salas comezaron tocar?
-O noso primeiro concerto foi na Festa da Dorna de Ribeira no 1992. Enganamos a comisión dicíndolles que éramos un grupo de folk. Apareceulles un de rock no escenario e alucinaron. Neses tempos, facíamos festas nos bares de Ribeira e a primeira vez que pisamos o estranxeiro foi en Cambados. A nosa eclosión foi cando actuamos en Vigo.
-Por que conectaron tan rápido coa xente?
-Foi polas letras que facíamos. Naquela época ninguén dicía as cousas da maneira nas que as dicíamos nós. O que queríamos facer era un reflexo da sociedade e da Galicia máis profunda, a de verdade.
-É certo que chegou un momento no que non podía saír a rúa sen que lle cantaran churras churras?
-Totalmente certo. Cando íamos de marcha a Boiro non podíamos dar dous pasos sen que nos pararan. Tiñamos que escapar do centro da movida.
-Que supuxo para o grupo a colaboración coa TVG no programa Xabarín Club?
-Supuxo que nos coñecera toda Galicia. O máis importante foi chegar aos mozos, aí está a supervivencia dun grupo. Seguimos en activo por esta xeración.
-As súas cancións son historias reais da rúa?
-A historia da canción "Pastor alemán", por exemplo, escoitámola no programa de radio Hablar por Hablar. Tamén está outra como "O jran batacaso" na que o meu compañeiro, Tonhito de Poi, comeuse un moco no coche e fixémoslle unha canción. Nacen do que nos pasa e do que nos contan.
-Por que deixan de actuar no 2005?
-Un grupo é como un matrimonio. Chega un momento no que empeza a haber tensión. Antes de perder a amizade é mellor parar. Volvemos no 2012 porque moita xente nolo pedía nas redes sociais.
-Que teñen preparado para o SonRías?
-Tivemos que recortar o repertorio porque estamos afeitos a concertos de dúas horas, non de unha. Vamos a facer gozar porque sentimos a música como cando comezamos.
