"Máis nada, querida Fina. Non sei como me irá nos meses vindeiros. Vaia como vaia, foi un pracer coincidir contigo en tantas etapas do camiño".
Así remata o último correo longo que Agustín Fernández Paz me enviou, un correo que xa daquela me soubo a despedida. E onte, ás sete da mañá, fóisenos. Finou un dos grandes das nosas Letras e nenos e nenas, mozos e mozas, a xente do ensino, as librerías, as bibliotecas, a crítica? o país enteiro está de loito. As redes sociais son un tsunami de mostras de afecto e admiración, de gratitude, de mágoa e ata de bloqueo producido por esa morea de sentimentos que provoca esta triste noticia.
Gustaríame que estas palabras de hoxe fosen algo máis ca un desafogo íntimo. Debería, quizais, falar da súa espectacular traxectoria coma o escritor máis premiado en Galicia, e non sei se no Estado, pero non deixa de ser obvio ao carón das cousas que se poden dicir del. Descubro, acaso, algo novo se digo que se foi un referente incuestionable da LIX Galega? (dixen "Galega", non en Galicia, posto que a súa obra traspasa o noso territorio e demostra que, escribindo en galego, foi quen de voar por riba dos tellados do mundo. Nunha ocasión, díxome que os premios, aínda que teñen algo de azar, tamén son unha reválida. El aprobounas todas! Diría algo novo se aseguro que foi o máis querido? Ben nos fixo saber el que O que nos queda é o amor.
Cando coñecín a Agustín usaba unhas lentes redondas coma as de don Ramón Otero Pedraio. Andaba tan preocupado en renovar a escola que cando comezou a publicar xa non era moi novo, mais continuaba seducido polos territorios da imaxinación que aprendera a coser cos fíos da vida, como el dicía, alá na súa Vilalba natal. Insistiu tanto na teima de que a palabra ten forza dabondo para remexer nas conciencias e cambiar o mundo -os cómics, o cine, a lingua, o ensino, a literatura, o país, a terra toda- que, mentres a enfermidade non coutou definitivamente as súas forzas, continuou a utilizala implicándose ata a medula na tarefa de facer libros fermosos (case un cento). Imaxino a Agustín convertido xa en curuxa: esa ave sabia, capaz de emitir os máis variados sons co corazón branco sempre reflectido no rostro.
