“Que me paguen por ler é un soño”

–A partir de agora vostede será quen decida que vai editar Galaxia.

–En grande medida vai ser así aínda que este é un traballo en equipo. Por riba, teño ao director xeral, Francisco Castro, pero o primeiro filtro de lectura de orixinais e colleita vou ser eu tanto nos premios como nos orixinais que as autoras e autores envían á editorial. Faime unha ilusión tremenda, son lector empedernido dende a adolescencia. Que me paguen por ler é un soño, a felicidade máis absoluta.

–Habería que reducir o número de títulos publicados?

–Co mercado reducido que temos en galego e coa pouca visibilidade dos nosos libros debemos publicar todo o que poidamos dentro dun criterio de rigor e calidade para chegar a todo tipo de público e gañar cada vez máis lectores.

–De ter unha variña máxica, que pediría para a edición en galego?

–Buff, que multiplicase por dous o noso público lector para a nosa editorial e para as outras; e que os libros en galego tiveran máis visibilidade nos medios. Debería haber máis implicación destes. O espazo para o libro galego é reducido. E no voso xornal dádelles bastante espazo comparado con outros. A cultura non interesa, interesa máis o deporte.Hai seccións de deporte incomensurables que eu penso que non le ninguén. Pero os medios están nun tempo de mudanza complicado. Ademais, a lectura e sobre todo a lectura na nosa lingua debería ser un obxectivo primordial de calquera goberno.

–Deixou de ser taberneiro no Café Badía en Vigo?

–Son titular do negocio e a miña compañeira está aí. Estiven nel ata esta fin de semana. Agora botarei unha man nas vacacións pero a partir de setembro desvinculareime de todo. É un lugar ao que lle teño moito cariño e no que coñecín a moita xente, no que fixemos actos culturais e presentamos libros. Espero que o poidamos seguir mantendo moitos anos.

–Ten medo de non ter tempo para escribir co novo cargo?

–Xa como taberneiro non tiña moito. Levaba cinco anos sen escribir. Aproveitei o tempo do confinamento e os meses máis duros da pandemia no que tivemos que pechar para escribir varias novelas. Foi o único bo que quitei da pandemia: ter tempo para escribir. Como editor, algo de tempo sacarei pero tardarei dous ou tres anos.

–Vén de publicar “Curros & Holmes” (Galaxia), como se deu por xuntalos con Marx?

–Foi casualidade. Xa sabía da lendaria viaxe de Curros Enríquez de nove meses a Londres. Empecei a tirar dese fío do que hai pouca información. Non se sabe exactamente en que ano foi e así xoguei cos personaxes. En teoría vai ser unha saga, haberá máis aventuras deste dúo cun persoeiro histórico polo medio.

–O que conta no libro do pai autoritario de Curros é real?

–Si, lin todas as biografías e din que era moi autoritario e que tiña problemas con el. Curros era un rapaz rebelde que tiña outras miras e escapa da vida que lle tiña guionizada seu pai.

–Na obra falan da indiferenza ante a inxustiza naquel altura, pero agora tamén o ve así?

–Insisto, vivimos en tempos moi complexos. Coa pandemia, pensamos que iamos saír mellores persoas. Eu desconfiei dende o comezo. A xente está pensando na esmorga e nas vacacións. Vivimos nun sistema capitalista que é difícil fuxir del. A xente mira o seu. Coa guerra e a suba de prezos a xente está preocupada polo seu día a día, non ten tempo para preocuparse das xustizas dos demais. Vivimos tempos moi egoístas pero é o sistema no que estamos.