Dos mujeres, ambas de la provincia de A Coruña, Antía Yáñez Rodríguez (A Coruña) y Mónica Rey Santiago (Oleiros) han sido las ganadoras del XI Certame de Microrrelatos de la Lonxa Literaria de Moaña, la primera de ellas en calidad de ganadora y la segunda con un accésit. Antía Yáñez ganó el certamen con el relato "Quen" y Mónica Rey ha sido galardonada por el jurado de la Lonxa Literaria con el accésit con el relato presentado bajo el título de "O achado". Los premios consisten en un lote de conservas de la ría. En las bases de este año, la palabra obligada a incluir en el texto era rizón. Reproducimos a continuación el texto de ambas ganadoras.
"Quen"
A lúa proxectaba luz suficiente sobre a auga salgada, mentras a embarcación apenas producía movemento algún na superficie. Coma unha pantasma, avanzaba pola ría dende había xa 20 minutos sen avistar ningunha outra nave, como era normal a esas horas da madrugada.
Sen saber moi ben o porqué, pensou que, de estar a muller na casa, xamais lle permitiría facer aquela excursión sen marealo a preguntas. A onde, por que, con quen. Mordeu a lingua e fixo sangue, mais non se decatou. Quen. Quen, cando apareceu con ese corte de pelo; quen, cando a viu con aquel vestido novo. pero agora xa sabía quen.
Considerando que xa estaba o suficientemente lonxe da costa, lanzou pola borda o rizón oxidado que atopara na Casa Vella, a do avó. Observou como descendía e arrastraba con el a pesada carga ata rematar mirando soamente a escuridade do mar"
(Antía Yáñez Rodríguez, A Coruña. Gañadora)
"O achado"
Por moito que tirou da Galga e logo do barco non deu arrancado o rizón do leito de area do fondo. As uñas da áncora estaban tan fixadas ao fondo de area que semellaba que o trangallo aquel fixera baleiro e que, de o ter arrancado, toda a auga do mar ensumiría, como cando un quita o tapón a unha bañeira. Se cadra algún despoxo de aparello abandonado, algunha rocha do fondo, pensou, suorento, mirando cara a illa de San Martiño. Resignado decidiu poñer o traxe e o resto do equipo e baixar botar unha ollada, maldita a gana que tiña de lanzarse ao mar e sentir aquel fluir de auga xeada a percorrer cada oco de neopreno. Baixou á présa, a rumiar o fastío que lle provocaba aquel incidente, e seguiu a baixar cara ao fondo, cada vez mais espeso e máis frío. Alá embaixo, a uns trinta metros de superficie, a auga túrbida de refugallos case non lle deixaba distinguir o obxeto que tiña presa a áncora. Achégase e o corazón quere saírlle de peito cando distingue, a emerxer do fondo, unhas costas e un brazo, unha cabeza de muller. Unha figura enorme de madeira prendida a outro obxecto chantado no leito mariño. Ao achegarse un pouco máis adiviña, inscrita no ombreiro da figura, coma unha tatuaxe anacrónica e descontextualizada, una verba exótica: Maracaibo.
(Mónica Rey Santiago, Oleiros. Accésit)
