Letras e ditaduras

Hai conceptos que se cruzan como se fosen cabos, e cabos cruzados como palabras. Se por un casual lles aplicasemos corrente ás palabras, a razón afundiría como os conceptos de responsabilidade e culpabilidade. O primeiro contén ao segundo sempre e cando o crime entre no predicado. E o crime, o delicto, queda mediatizado pola figura xurídica da presunción de inocencia. Parecido caso é o do vocablo absoluto e absolto: o poder absoluto é aquel que non precisa de xustificación, isto é, que está absolto de dar contas do goberno. Os gobernandos, súbditos ou cidadáns dos estados antigos ou modernos, andamos --digamos-- por debaixo das verbas, sometidos á ditadura da gramática. Manexámonos nestes conceptos con maior ou menor fortuna, atoutiñando moito de non caír nas trampas da linguaxe -que as hai- e medindo o grao de saúde mental e tamén de madureza servíndonos destas e outras andrómedas.

A culpabilidade, non obstante, tén residencias anteriores aos cárceres, e estas son, a subxectividade onde calquera inocente pode virar en culpable tranquilamente e tamén na afinidade que vén ser unha sorte de paraíso no que non existe o desexo nin a culpa. En fin, como se tal.

Empezamos a aceptar por parte, que ambas son falsas e consonte nos desmontamos e deconstruímos imos vendo que o ámbito vital era un castelo no ar, un caldo de culpabilidade e non aqueles paraísos prístinos onde a conciencia viu ao mundo. Quérese dicir, sentímonos como nun oxímoron, culpable e inocente.