Agarrar a poesía coma quen agarra unha estrela

Celebramos esta semana a entrada da primavera e o Día Internacional da Poesía. Sempre teño unha sensación estraña coas efemérides. Coma se fose obrigatorio escribir algo nas redes e deixar constancia. Ás veces leo cousas marabillosas cando se celebra un día concreto, noutras ocasións frases forzadas e baleiras, que parecen escritas máis para a propia satisfacción dun mesmo, por aquilo de figurar, que pola causa que se reivindica ou se festexa. E aí chegan as dúbidas que me asaltan, pero tamén confeso que axiña se esvaecen, cando detrás latexa unha emoción que acaba facéndonos sentir parte de algo importante. O 21 de marzo coincide a celebración do Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial, o Día Mundial da Síndrome de Down, o Día Internacional dos Bosques, o Día Mundial da Marioneta e o Día Internacional da Poesía. Efemérides todas elas valiosas. Son datas concibidas para facer partícipe á sociedade, cada unha coas súas implicacións. Se o Día Internacional da Poesía é unha data de celebración, o Día da Síndrome de Down é unha ocasión fantástica para facer un traballo de visibilización e para combater prexuízos. Non nos deixemos asustar polo número de efemérides. A diferenza a vida, o mundo é infinito. Este ano, nos territorios de fala catalá, a Institució de les Lletres Catalanes decidiu homenaxear no Día Internacional da Poesía ao poeta Vicent Andrés Estellés, considerado o gran renovador da poesía contemporánea valenciana. O tema non está exento de controversia, despois de que as Corts Valencianas rexeitasen celebrar o ano dedicado ao nacemento de Estellés. A Institució de les Lletres Catalanes agarrouse á causa e á poesía de Vicent e encabezou a conmemoración en Cataluña, mais estendendo os actos de celebración por todos os territorios de fala catalá. A directora do Instituto das Lletres sentenciou a situación cunha frase que me pareceu importante: “Alí onde non chegan as institucións, chegará a xente”. E razón non lle faltaba. Os poemas de Estellés, algúns traducidos ás diferentes linguas do Estado para esta conmemoración, empezaron xa a saltar dun territorio a outro. Se o día 21 de marzo estivo centrado no seu poema ‘M’he estimat molt la vida’, tomaron tamén como eixo o ámbito educativo, onde van traballar a obra do poeta en todas as etapas escolares, desde primaria ata o ensino universitario, con material adaptado. Isto alén de toda a programación que se levará a cabo ao longo do ano. Pareceume bonito ser testemuña de todas as iniciativas de difusión do seu traballo que arrancaron o propio 21 de marzo. A primeira vez que escoitei falar de Estellés foi en Cataluña, hai xa anos, e entrei na súa poesía coma un gato que entra nunha estancia con medo a ser descuberto. Con sixilo e certa ferocidade. Algo diso hai tamén na poesía de Vicent, un poeta que celebrou a vida por riba de todo. A obra poética de Estellés é difícil de abarcar, pero paga tanto a pena abrir esa porta e abesullar o que hai dentro dos seus versos... Resulta para min inevitable non pensar en Luísa Villalta, a quen axiña se lle dedicará o Día das Letras Galegas. O único que debería importar son os seus versos, o seu traballo, a súa entrega á poesía. Porque a vida marcha, pero os libros perduran. Mais para que iso aconteza ten que haber un legado accesible, que poida ser divulgado co respecto e a implicación que merece. Por fortuna, coma no caso de Estellés, sempre hai persoas xenerosas, decididas a poñer ás aos seus versos. Oxalá voen alto e cheguen lonxe.

Suscríbete para seguir leyendo