A partida de Hemato

Algo rompeu aquí dentro coma cando unha pedra rebenta un cristal e non sangra, pero os trazos irregulares desa rotura son bágoas, e son arames que se cravan e son penitencia. Teño o peito aberto cunha bandada de corvos bisbando a palabra “morte”, e aos meus pés un precipicio onde o vento arrastra as notas dun tema de Angelo Badalamenti. Twin Peaks foi a serie da nosa vida. Lembro a experiencia compartida da terceira temporada coma unha especie de revelación. Pas douradas, a rosa azul, o estoupido case nuclear, unha teteira cun mundo dentro ou un cerebro chantado no cumio dunha árbore. Hemato, ou H, como eu sempre o chamaba cariñosamente, era un mago que abría portas ao coñecemento. A súa filosofía foi o riso, e abrazou a vida coma un pícaro abraza a persoa que máis quere. Dubidei moitas veces se H era deste mundo. Pola súa rapidez insólita, pola capacidade extraordinaria de entrar na cabeza das outras persoas, por unha empatía radical de tan profunda, por un coñecemento da cultura popular tan descomunal que ser a súa compañeira de vida era un galano. Hemato quería de verdade e nunca, xamais, daba a ninguén por sentado. Se o penso friamente, creo que nestes anos vivimos cinco mil vidas, todas de fantasía. Sería imposible mencionar as cidades que visitamos, os libros que comentamos, as series, os videoxogos, a nosa casa fabricada con letras e amor. A súa curiosidade e capacidade de asombro facíanme vibrar. Cada día ao seu carón era unha illa, un paraíso, o mundo disco, o bosque dos contos, unha marea de marabillas que xamais se detiñan. Coma unha fervenza desaforada. “Non quero nada feo na nosa vida, tan só lles abrimos a porta as cousas bonitas”, adoitaba repetirme. E así o faciamos. E el, que era moi consciente do paso do tempo, tiña a calidade de estar sempre por diante das tendencias. Era imposible que Hemato envellecese porque Hemato só podía ser un neno encerrado no corpo dunha persoa adulta. O mellor recomendador de libros, de películas, de xogos, de música... Abarcaba tanto que me deixaba sen alento. Moitas veces preguntábame como era posible manexar tal cantidade de información. Tiña o don de burlarse continuamente de si mesmo, ría cando o presentaban coma “un tuitero” e ofendíase cando o bloqueaban nas redes, porque iso significaba eliminar a posibilidade de diálogo. E xúrolles que non coñecín nunca a unha persoa con maior capacidade para escoitar e conversar. El era o centro do debate porque sabía perfectamente que teclas tiña que tocar para provocalo. Hemato era bondade, era alegría e era amor. Quizais por iso tantas persoas choramos a súa perda. Un auténtico defensor dos dereitos e do respecto pola infancia, o home que escoitaba toda a música do mundo. Cada semana unha serie, cada mañá un disco, cada noite un libro, cada minuto unha ocorrencia, cada palabra unha posibilidade de entrar no seu mundo máxico. Xamais imaxinei que fose posible pensar con dous cerebros ao mesmo tempo ata que o coñecín a el. E agora queda un silencio lacerante, mais tamén un legado tan valioso que fico sen respiración. Non só polo que fixo, se non tamén polo que estaba (e está) por vir. Hemato marchou o Día do Mestre, o día que faleceron Gloria Fuertes e Almudena Grandes, o día que tamén se foi o pai da nosa adorada Andrea Estévez Redondo. Debe ser que, por tradición, cada 27 de novembro o ceo está famento de estrelas e hai que alimentalo con xenios, fabricantes de marabillas. Desde aquí quero agradecer de corazón a todas as amizades (tantísimas), que vos entregastes ao labor de sosterme para que non caia a ese precipicio onde mora unha besta. Son incapaz de contestar tantas mensaxes de amor, pero léovos e conmóvome cada segundo. E a ti, H, se me estás lendo, dicirche que esta casa, sen ti, é un cabalo sen ás. Fóra braman as bestas, pero non as escoito porque os teus discos están soando en bucle aquí, no centro do meu corazón onde tamén segue latexando o teu.

Suscríbete para seguir leyendo