Envellecer é posiblemente o transo máis difícil da vida, sobre todo cando o final sabido remata coa morte en solitario. Porque á vida chegamos asomando a cabeza entre as pernas da nosa nai, abandonando o cálido ventre dela, é cousa de dous, ela e nós. Pero a morte é exclusivamente de todos e cada un en solitario.
Envellecer é recordar as medias de cristal das nosas primeiras noivas, cando empezaban a xogar a ser muller que sempre tiñan una carreira inoportuna, no momento máis inadecuado.
Envellecer é contemplar as cacas branqueadas dos cans nos parques, mentres matas o tempo ata que o tempo te mate a ti, xogando ás agachadas cos teus recordos máis queridos, moitas veces esquecidos e perdidos para sempre no interior desa memoria que se vai consumindo lentamente, ruín enfermidade que nos aniquila e anula como persoa.
Envellecer é, ás veces, recordar aquel nadal en branco e negro alegre, de carámbanos de xeo nas fontes do parque, luvas de lá con buratos, pantalóns curtos, zapatos gorila e frieiras nas orellas, entre a música das panxoliñas, a zambomba e as pandeiretas, e de remate a ilusión dos Reis Magos, que nunca che traían o que lles pediras na carta de cada ano.
Envellecer é sentirse cansado a todas horas, camiñar con pasos curtos e torpes, saberse un estorbo, algo feo, inútil e inservible, unha cousa e polo demais fráxil.
Envellecer é abandonar os soños, non volver facer castelos no ar, nin ter esperanzas nin ilusións polo maña. Ter esquecido hai moito tempo o cheiro das flores, o eco do vento, o arrolo das ondas do mar mentres os teus pés se afondan na área dunha praia calquera, e descubres por primeira vez o corpo espido da compañeira amada.
Envellecer é matar e enterrar a aquel neno que xogaba á alegría correndo en bicicleta facéndolle carreiras ao vento, inconsciente, feliz e despreocupado, sabedor de que tiña toda a vida por diante.
Envellecer é decatarse de que aquel toda a vida por diante está chegando ao derradeiro capítulo, o acto final antes de facer mutis polo foro do non ser. Ter a certeza, agora si, de que a vida foi un chospiro que apuraches ata a última pinga, un intre máxico e intenso e que en adiante ninguén te volverá botar de menos, cando te transformes en cinza e po que volve á terra nai.
Envellecer é a arte de ir aprendendo a morrer e despedirse en solitario. Por iso resulta tan difícil, e ninguén nos aprendeu a soportalo.
