-Boas tardes, boas tardes, Ángel Luís, o meu nome é Anxélica dos Desamparados Líbrenos Deus. (Primeiro erro, as confianzas; o atoamento, o tratamento máis ou menos íntimo e amigable, douno eu a quen me peta dende sempre, para descoñecidos debo ser señor tal e vostede, segundo as normas mínimas de cortesía, educación e urbanidade que dende sempre me aprenderon e aínda hoxe respecto e manteño, como a distancia e o mínimo espazo vital que ten que manterse entre descoñecidos, cando non se instalou aínda a confianza mínima.) Chámolle de Punción Sarnosa, a súa compañía de subministro eléctrico.
Normalmente, e unha vez identificado o meu interlocutor, do que xa dende o principio tiña fundada desconfianza, máis que nada polo seu acento, e que conste que non teño nada en contra do falar castelán dos suramericanos, pero por mor da miña xordeira, xa me custa un mundo entender aos de aquí, non lles digo nada aos do outro lado do océano, e máis falando por teléfono -voulles confesar que odio este invento do demo-.
-Coñeces, Angel Luís, a nova oferta da tarifa chimplirimplin, que é unha marabilla regulada polo mercado, e na que ti vas aforrar máis dun dez por cen na factura; ademais, se tes o subministro de gas connosco, o aforro chega ata o quince por cen, durante os seis primeiros meses? (Segundo o falabarato da teleoperadora, que machuconamente continua usando e abusando do meu nome, e o atoamento impudicamente, e que da por suposto, non sei en que se basea a súa suposición, que eu sei de que me esta a falar, cando a realidade é que nin teño pajotera idea, nin gañas de coñecer a panacea desta nova tarifa chimpirimplin de mercado libre, que, sen lugar a dúbidas, a Punción Sarnosa interésalle un pico, que eu cambie a que dende sempre tiven, e me pase a ela. Por algo será, dende logo, mais a señorita non mo din en ningún momento).
Despois de non sei isto e o outro, e de venderme a moto sen rodas nin guiador, eu caladiño, escoitando respectuosamente, por non colgar e mandala a tomar uns cubatas, no mellor dos casos -sei de sitios peores para mandar a alguén que non vou dicir por respecto aos nenos que, sen dúbida, me están a ler, é o bo que ten escribir nos xornais, podes supoñer o que che pete-, pois iso, fágolle unha única pregunta: Perdoe -dígolle educadamente, cortándolle o rollo ben aprendido que me estaba a largar- Onde está o truco? Porque vostede pensa que eu podo crer que Punción Sarnosa, que de xenerosa ten moi pouco, vai pola miña fermosa cara a baixarme a factura de subministro eléctrico e gas?
A partir deste momento paso a ser Sr. Utrera, a voz da teleoperadora cambia a ton serio de funcionario e, coma sen querer e de puntillas, dime a Canción Triste de Hill Strett para finalmente colgarme o teléfono, sen despedirse nin deixarme rematar de falarlle. Cousas.
E o bo que ten falar coas máquinas estas de agora, o que colgas es ti, sempre cabreado.
