Falar con Abe Rábade é un deses praceres que, para calquera persoa que valore a música como a arte que é, non ten prezo. Escoitalo falar sobre música, sobre jazz, sobre terra, vida ou humanidade constitúe unha experiencia que un garda como alfaia total nas súas lembranzas. Alí o imaxinamos: a carón do seu piano e nun dos descansos, entre a xenerosa cantidade de horas que o ensaio, o estudo e mais a composición requiren. Con toda a sensibilidade e o coñecemento, cousas que non sempre van da man, gobernando cada palabra e cada frase nun discurso tan sólido como cercano. A persoa detrás do músico, ou viceversa, que despois nos fai entender todo o que vén logo: escoitalo tocar, contemplalo en directo ou deixarse arrolar por algúns dos moitos discos que xa ten gravados aínda a pesar de ser un tipo novo. E xa pasou por algúns dos mellores escenarios do mundo, por algunhas das máis universais capelas do jazz, de aquí e de aló, e xa emocionou e conmoveu públicos de festivais sempre entregados á calidade excelsa dun artista tan único como particular.
Agora Rábade presenta o seu novo traballo co título de Botánica, o décimo quinto na súa carreira, e quizais, como el mesmo afirma, o proxecto co proceso creativo máis longo desa andaina. Sementando moito e, con paciencia, recollendo o froito nunha experiencia que o noso músico resume como “lenta e gozosa”, nunha exploración concisa entre o jazz, a terra e tamén as coplas populares e mais os toques tradicionais que finalmente deron nunha mestura deliciosa e delicadamente integradora. Así, neste novo traballo Abe achéganos catorce novas pezas enleadas en raíces vexetais e ventos mainos que sopran do rural á urbe, do monte ao mar, do regato á toxeira e sempre coa denominación de orixe Galiza tan obvia como imprescindible. Cun altísimo poder hipnótico do que non poderás fuxir unha vez premas no “play”.
Abe achéganos catorce novas pezas enleadas en raíces vexetais e ventos mainos que sopran do rural á urbe, do monte ao mar, do regato á toxeira
E acontece que, a cada canción, o labirinto vírase máis e máis encantador e efectivo atrapándote nun universo de mil texturas e mil xeitos de expresar esa linguaxe musical tan de seu. É aí cando o atopamos sendo el, ser humano e músico, e fantasticamente ben rodeado de Davide Salvado poñendo de si, en moitísimas das pezas do disco, voces e percusións tradicionais que todo o pintan de nós e de aquí. E con Daniel Juárez abrindo carreiros entre fértiles prados coas sonoridades do seu saxo tenor e con Virxilio da Silva facendo soar guitarras cargadas de sol e invernos mentres Naíma Acuña dá o latexo da terra, e o pulso de todo, facéndonos sentir mellor e mellores. E claro que é jazz, ou iso din os entendídos na materia, mais un, se se me permite, deixaría a etiqueta gardada no caixón dos obxectos innecesarios para colocarlle un cordello termando dun cartón escrito que poña: “músicas para deixarse arrolar e esquecerse de tanto ruído e tanta lea de problemas” que, por todos lados, a diario nos derruban.
Porque Botánica é un disco para gozar e deixar que os sentidos perdan o norte en carreiros de flores e silvas mentres camiñamos por unha doce, precisa e reconfortante deriva. Un disco sanador e tan fermoso que moito vas agradecer que aquí cho recomendemos.
Sempre Jerry
Os pais do rock and roll van desaparecendo, e aquel antigo lema que afirmaba que “os vellos rockeiros nunca morren” deveu tan obsoleto como cruel e tristemente desmontado pola vil realidade. Elvis, Diddley, Little Richard, Cash, Berry e agora Jerry. Eles foron os grandes apóstolos canallas da tremenda e incombustible relixión do rock. Os orixinadores, os reis, os inventores e os universalmente abandeirados do movemento musical máis popular e recoñecible de toda unha gran bóla terráquea, igualiña que a gran bóla de lume do último en caer.
O pasamento de Jerry Lee Lewis é a última coitelada a aquel mundo de malditismo e fascinación polo incorrectamente político e social. Estrelas do rock de talento marabilloso e cancións máxicas, universais e definitivamente atemporais e fermosas. Vidas ao límite, sen marcos nin normas. Tipos salvaxes, con armas, interminables excesos, devotos do vicio e certa e seguramente peores bechos ca ti en calquera ministerio que propoñamos. Pero iso si, magnéticos e terriblemente atractivos. Así era Jerry Lee Lewis para nós e para todos, co seu piano ardendo e ese floco de pelo incontrolable bourando rock frenético nunhas teclas sufridoras ante tal ver, coa súa camisa raiada ou o traxe de brillos e co seu zapato, por suposto que, tamén participando do exorcismo. “O asasino” era o seu alcume e por algo sería, digo eu, igual levaba a idea, pregúntenlle aos biógrafos de Elvis.
En calquera caso si, esas cancións súas serán tan eternas como a humanidade aguante; tamén estamos certos que ata aos marcianos lles prestarían e, precisamente nelas, nesas cancións imcombustibles, claro que os vellos rockeiros nunca morrerán. Igual a iso se refería o tan manido lema.
