A función debe continuar

Coa chegada do outono, Vigo converteuse nun escenario; nun refuxio para a maxia, o teatro, a danza... Cóntase que o mellor acontece tras o pano, xusto antes de saír á escena. Así que apagade os móbiles e agardade en silencio, pois a función está a punto de empezar. O vinte e tres de setembro, o Ciclo de Artes Escénicas da cidade, Vigocultura 2022, arrancou dun xeito moi especial: cun espectáculo a pé de rúa.

Príncipe esvaeu dando paso á rúa Brasov; e un dentista ambulante, interpretado por Diego Roca, interactuou cos paseantes que, abraiados, vivían a peculiar historia dun bebé que naceu con dentes. Era O estraño caso do dentista da rúa Brasov da compañía Troula, preludio de todo o que viría despois. O Mago Teto, que aínda non actuara, comentaría: “O teatro estaba cheo. Foi moi especial e houbo unha gran difusión. Está moi ben presentar a programación cun espectáculo nas prazas”. Dezanove compañías e vinte e nove funcións aluméanse agora baixo os focos do Auditorio do Concello de Vigo. Un percorrido que chega no centenario da actriz coruñesa María Casares, á que Ainé Producións e a Quinta Cuadrante renden homenaxe coa obra teatral Continente María.

Ao escribir estas liñas, algunhas actuacións xa viron correr o pano vermello do auditorio e pensar, como di o Mago Teto, “agora xa foi”. Aparicións, desaparicións, música e danza deron renda libre á súa maxia con Ultreia. Ao final do camiño estás ti,, un percorrido máxico cara ao noso interior. “Ultreia era un saúdo dos peregrinos, e tamén unha palabra de ánimo, de forza”, engade. “Na produción do espectáculo pillounos unha pandemia e resultou ser o título, para relacionalo con Galicia e cos camiños; non os de Santiago, os da vida. E por ser un berro de que, custe o que custe, chegaremos ao final do espectáculo”. Amor Producciones presentou por primeira vez en Galicia Freak; Galitoon, Premio ao Mellor Espectáculo Infantil e ao Máis Innovador, ofreceunos Golulá; e vimos o debut de Outrora Nós, da compañía Mevadeus, onde catro mozos leváronnos a preguntarmos “de que maneira o desexo de amar e ser amados, nos forma, nos conforma ou nos deforma?”. Mais a función aínda continúa.

Desde o musical ata a comedia, o teatro vibra con forza, xunto a maxia, o circo e máis a danza e... música para bebés? Tamén. Trátase de Paulo Lameiro, compañía que convida os menores de tres anos a escoitar. “Pódeche gustar máis un estilo que outro, e podes ter un prexuízo e vencelo”, comenta Melania Cruz, actriz protagonista de Continente María. “Para iso serve a diversidade, para amosar que todo pode gustar, ser recibido, conformar unha aprendizaxe e que a cultura alimenta a alma”. Porén, cada argumento percorre este outono con reflexións, risos, improvisacións, música e tecnoloxía, como o Teatro Che y Moche e a súa peza Las cuatro estaciones... ya no son lo que eran. A violinista ucraniana Tereza Polyvka virá acompañada o 13 de novembro por todo un elenco de músicos e actores para facernos reflexionar, en clave de humor, sobre un dos temas máis preocupantes da actualidade: o cambio climático; e como fío condutor, Vivaldi.

Ata a última fin de semana de novembro poderemos desfrutar de actuacións que irán desde os máis cativos ata o público adulto, como a que traen as premiadísimas Las Niñas de Cádiz ou a estrea mundial de Backup. A resurrección de Nuno de De Ste Xeito Producións; así como as compañías Eme2 Emoción&Arte e Ajidanha, Talía Teatro e Primera Toma-Crémilo. Poderemos ver tamén a obra Hugo de Os Náufragos, gañadora do Premio María Casares 2022 ao Mellor Espectáculo Infantil e a compañía DA TE. Danza, Premio FETEM 2021 polo achegamento do baile aos máis pequenos. Na Praza do Rei terá lugar Technocracia, peza de danza contemporánea de Fumboa Escénica; e o novo circo virá representado por D’es Tro, ata chegar a última obra da programación, Ninja de Gazhafelhos.

“Nos ensaios aparecen cousas moi valiosas: experimentas, innovas, buscas, atopas... é un proceso bonito e intenso, moi descoñecido para o público xeral”, comenta Melania Cruz e conclúe, “xa o dicía María Casares: eu ensaiaría sempre”. E, se puidésemos ensaiar sempre, tal vez, sempre serían os minutos previos á ilusión; o momento xusto de entrar no teatro.

Suscríbete para seguir leyendo