Pois resulta agora que a todo bicho vivo lle presta a música de Aute. O cantautor deixounos para sempre hai unhas semanas e, de súpeto, como adoita pasar sempre nestes casos, redes sociais, opinións nas radios, nas televisións e na prensa escrita multiplicáronse, poñendo de manifesto o amor pola música do autor de "Al Alba", cousa que, ademais neste caso, comparto en toda a súa dimensión.
Aute non era o tipo coa mellor, nin máis bonita, voz do mundo, nin tampouco tiña a lírica máis currada e poética do mundo, nin sequera era un tipo de gran magnetismo mediático nin gran presenza de "lentejuelas" ou pomposos sombreiros de copa, polo menos ao meu entender. Tampouco fixo o ruído de moitos dos seus contemporáneos, cavando gabias nese campo de minas que sempre é a feira da venda de discos e popularidade na que bastantes venden a alma, a dignidade, o espido das súas partes, os principios e o que faga falta. El sempre pareceu ir ao seu, por un rego que incluso ás veces resulta moi difícil de clasificar e etiquetar. Igual nin o traxe de cantautor lle senta moi ben, atendendo a moita da súa discografía e habería que buscar algo que dende logo lle dera mellor tellado. El falou do amor, da beleza, da erótica da vida, do canalleo, do contacto corpo a corpo, da humanidade e tamén desa sociedade que lle tocou vivir dende unha perspectiva tan culta como pouco pretenciosa. Igual o seu encanto estaba precisamente aí, na ausencia de clixés e no constante paseo polo carreiro das cousas máis cercanas, sinxelas e universais. E é que o que nos conta Aute nas súas cancións ou ben nos pasou a todos algunha vez ou ben nos podería pasar en calquera momento das nosas vidas. Coa súa camisa, cos seus vaqueiros e eses pelos con pinta de tio molón por parte de nai, amante da pintura, da literatura e das conversas interminables sobre o cine de François Truffaut, Buñuel, John Huston ou vai saber ti se dalgún director do que nin sequera nunca chegamos a escoitar falar.
Ese irmán da túa nai, eternamente xove, que canta e conta e que nos fala desas cousas tan íntimas das que moitas veces non temos con quen falar por cuestións de pudores ou falta de empatía co interlocutor. O caso é que o outro día lín nun xornal de internet: "morreu Aute, o trobador infinito" e a un, que é de corazón brando para estas cousas, caeulle enriba a inevitable babuxa deses días de pena que se espetan coma cravos e que recordan que a vida pasa e se vai así, aos poucos, slowly, sen facer moito ruído e sen darse demasiada importancia. "Dime o corazón que non son deste planeta, que caín dalgún cometa fóra de circulación ou que acaso sexa un clon de algo así como salvaxe que articula algunha linguaxe de extraña dimensión". Pois iso, como non nos ía prestar absolutamente a todos e a todas? Foise Aute, quedamos orfos de tio e eu teño que apurar esta nota, pagar o café, que hoxe me toca a min, e despedirme axiña, que xa son a catro e dez e chego tarde ao almacén.
Acordes de Portugal
- Mal imos cando un non mira polos veciños nin os veciños parecen mirar por un. E no mundo da música ben podemos aplicar o conto cando falamos de poñer as orellas e o interese nas propostas musicais que chegan desde Portugal. De certo, chama a atención como neste mundo, tan comunicado e conectado, un río Miño, que tería que ser arteria de irmandade e fluxo, devén tan estrañamente fronteirizo e vira en muro aparentemente infranqueable para unha inmensa cantidade de galegos aos que lles custaría deus e axuda nomear de seguido a cinco ou seis proxectos musicais chegados de aló. Que habelos, hainos e tamén xente que se preocupou, e moito, de conectarnos e derrubar esas malditas cancelas. Pouco ou nada visitan as nosas bandas os seus escenarios e o mesmo acontece coas súas nos nosos. Cunha lingua común e un manancial de proxectos que encaixarían dos dous lados como e posiblemente acadando ese tan necesario público que, ademais cae de caixón niso que en inglés chaman "target" e que, en poucas palabras, vén falar dese público consumidor tan obvio e natural para as súas e as nosas músicas. E de todas esas cuestións iase falar, resolver, conectar e construír na MUMI, a primeira feira profesional de música entre Galicia e Portugal que se ía celebrar en Verín entre o 12 e o 14 de marzo, incluíndo tamén unha programación de concertos abertos ao público xeral, pero que por mor do coronavirus tivo que suspenderse. A ver se para o ano se retoman eses intentos e dunha vez por todas chegan esas tan necesarias pontes para que poidamos cantaruxar algo máis da súa música que aquela marabillosa "Grândola, vila norena" cada 25 de abril.
