Cantas cousas, que pouco tempo

Son tantos libros os que cumpriría ler, e hai tan pouco tempo. Pégame o sono cun deses que consideran imprescindibles e, mentres vou topeneando, conténtome por hoxe se son quen de entender o marcapáxinas. Para non perder a situación da lectura emprego un billete dunha visita que fixemos á Livraria Lello, no centro do Porto, hai xa catro anos. No tícket reproducen esa cita do comezo, de Frank Zappa. Nunca me caeu moi alá. Demasiada experimentación, bastante exceso de psicodelia, supoño. A arte que non comprendemos parécenos unha arte prescindible. Aínda que o meu prexuízo vén, sobre todo, dunha frase sobre o xornalismo musical que se lle atribúe a el. “Consiste en xente que non sabe escribir, entrevistando a xente que non sabe falar, para xente que non sabe ler”.

Axito a lingua de xeito automático, como un acto de desaprobación, e procuro non espertar a Laura, porque son as dúas da mañá. Nin ela nin os gatos están neste tempo arestora, arrólaos o sono. No silencio, sigo explorando o marcapáxinas. Atopámonos á porta da Livraria Lello o 26 de decembro de 2019. Todo o que aconteceu antes da pandemia –especialmente, o que ocorreu nos meses previos– dá a sensación de que pasou en realidade hai moito máis tempo. O mundo algo mudou, e cambiounos un pouco, non sei se para mellor.

A ringleira na rúa das Carmelitas non mingua, sempre hai xente viaxando a través dela. Como nas colas dos parques de atraccións, sentes ao remate coma se avanzases de universo por un cilindro cuántico. Deches dez pasos pero semella que cambiaches de dimensión. Pagamos cinco euros para entrar a un comercio no que a arquitectura lle disputa o protagonismo á literatura. Non é doado centrarse nos títulos: o sol verniza os andeis coas cores da vidreira, o balbordo que provocamos os turistas torna no interior nun ruido branco, nun resón incluso agradable. Hai maxia que parece real no edificio de comezos do século XX do enxeñeiro Francisco Xavier Esteves. As ideas óptimas resisten.

Hai días, a maioría, que transcorren e non deixarán sinais na memoria. Moitas veces o mellor que podería suceder é que non quede nada de relevancia que teñamos que recordar. “Hoy no pasó nada. Y si pasó algo es mejor callarlo, pues no lo entendí”, escribe Juan García Madero no seu dietario de 1975, a primeira parte da novela ‘Los detectivos salvajes’, de Roberto Bolaño; un road book, un relato de varias décadas, unha crónica, unha biografía, un ensaio sobre a poesía, o amor e as ansias de liberdade. “Qué lástima que pase el tiempo, ¿verdad?, qué lástima que nos muramos y que nos hagamos viejos y que las cosas buenas se vayan alejando de nosotros al galope”, di un dos personaxes, e fai diana. Pecho o libro, que merquei nun lugar ao que regresei grazas ao marcapáxinas, e o tempo retorna ao seu curso natural.

Suscríbete para seguir leyendo