As cancións son as que escollen

Unha canción nova, ou calquera das de sempre? Mentres decido poño un disco, para que a música escolla por min. Este, o ‘Time Out’ do cuarteto de Dave Brubeck, non o reproducía desde hai tempo, e arestora atendo os sete cortes por orde, coma quen fixo a escolma hai case setenta anos. Ao rematar unha composición sei, igual que os artistas daquela, cal será a seguinte. Coñecer o futuro, ata cunha anticipación mínima, acende as ganas. Cando os últimos segundos de ‘Pick up sticks’, a derradeira canción, deixan un rastro bretemoso e case imperceptible –en ningún caso silencio–, esváecese a obra. Ocorre por mor do Spotify e a teima do algoritmo en introducir títulos alleos nunha listaxe que tiña os bordos pechados. Renuncio a calquera opción de continuidade cando entro en YouTube, onde as cancións dispoñen só do espazo que desbotan os anunciantes. Aceptas as cookies, refusas entender.

Se a música queda con nós malia o paso dos anos é porque alimenta e porque protexe, dous dos obxectivos esenciais, como cantan a unha voz Sílvia Pérez Cruz e Natalia Lafourcade, con estes versos:“Busco, escribo y persigo / que cuiden mi corazón, / mi cerebro y mi canción, / que no somos de juguete. / Y si no lo entiendes, vete”.

Custa explicar por que preferimos unhas melodías fronte a outras, nun océano de posibilidades, no mundo das urxencias. Son as composicións as que finalmente nos elixen. A banda sonora que acompaña os nosos días escribe o guión de moitas escenas do cotián. Apreixa os momentos e constrúe recordos que perduran. Mesmo crea literatura. En ‘Los días perfectos’, de Jacobo Bergareche, unha novela sobre o amor que non remata necesariamente coa ruptura, hai frases que non se poden mellorar: "Dejémoslo aquí, quedémonos el recuerdo”. Sobre as palabras voan melodías no decurso do relato. É un libro que hai que ler con auriculares: ‘Cosmic Dancer’, de T-Rex; ‘Wonderful world’, de Sam Cooke; ‘Astral Weeks’, de Van Morrison; ou ‘You don’t know what love is’, nas versións ben distintas de Sonny Rollins e Dinah Washington. “Hay lugares en el mundo que solo son una sucesión de vídeos musicales en la imaginación, que se hacen reales –hiperreales– cuando uno los vive escuchando la música a los que los tiene asociados”, escribe o autor. Ás veces semella que as cousas acontecen só porque existen cancións que as explican, que farán que as lembremos.

A relación coa música esixe momentos de intimidade e comporta contradicións. Leonard Cohen adicou un poema ao seu amigo e cantaor sobrenatural que versionou, con dor e beleza, cunha voz fráxil chea de fortalezas, ‘Take this waltz’: “Cuando escucho a Morente / sé lo que debo hacer. / Cuando escucho a Morente / no sé qué hacer”. Rematou o disco, xa chegará o seguinte. Atallo as dúbidas do principio: as cancións son as que escollen.

Suscríbete para seguir leyendo