Morar nun tornado constante ten os seus beneficios: desprazarse polo taboleiro da vida e da xeografía coma un raio.
Cara Lisboa, levoume solpores atrás a columna de aire. Hai vinte anos descendía nela. Daquela, viaxaba nunha nube. Daquela, o Chiado escachaba.
Durante un mes, aprendín a acordar co ruído do eléctrico, a correr Saldanha abaixo para apanhar o metro, a abafar ás tardes, a conxugar verbos de noite pero sobre todo a descubrir historias de Angola ou Mozambique. As horas de esmorga antes do regreso paseinas na cachupa caboverdiana. “Vai o peor da cidade alí”. Non o podía perder.
Entón, gustabamos do porco á alentejana e do bolo de bolacha na do Antonio no Bairro Alto, bebiamos ginjinha sen copo de chocolate e algúns sábados comprabamos libros de vello na rúa coa música de Amalia de fondo.
O Bairro Alto era dos pretos, o Jamaica agardaba sempre por nós nos cais, iamos á praia a Estoril ou Caparica. Nos altos perigos da Alfama, a xente da rúa cantaba fado tras dar a vez como antano sen nada programado.
Vinte anos despois, o señor Antonio xa non atende; o porco á alentejana non está suculento. Está feito a correr e sen amor; o bolo de bolacha tampouco sabe igual. No Bairro Alto, comandan os wasp. Unha gran pancarta porén persevera e avisa de que é un bairro de raza; a Alfama comeza a inzarse de pisos turísticos e na zona crecen as piscinas particulares en minixardíns.
Fronte a Pessoa, onde noutrora abundaban os libros de Clarice Lispector agora só teñen dous pero tras unha enorme fila agasallan o selo da libraría máis antiga de Portugal.
Entro nas ruínas do Carmo e están musealizadas, cando antes croaba todo polo chan como se o gran terremoto acabara de suceder. Ante tanta orde, fico descolocada, atravesada pola arista paralela do espazo-tempo.
Máis dunha hora de agarda para o elevador de Santa Justa, a rúa Augusta inzada de marcas foráneas e restaurantes, cola para tomar ginjinha en Espinheira, fila para o pastel de Belem cabo dos Jerónimos, cola para o Castelo de San Jorge e entrada para ver o lusco e fusco que antes era gratis.
Nalgunhas zonas oír portugués é procurar biosbardos. A miña amiga que sempre viviu no Bairro Alto ou contorna mudou para fóra da cidade. “Lisboa está imposible”.
Calibro os recordos como balas na aorta e conclúo que a urbe perdeu parte da súa esencia. Turismo depredador e necesario? O Big Bang uniformizador segue a súa expansión.... cara Galicia.
Perdería tamén eu a miña esencia?
