Non é unha festa relixiosa, pero está movida pola fe. Pola fe en recuperar aquelas xuntanzas entre os veciños que colaboraban nos traballos do campo (a malla ou a recollida das patacas), ou que simplemente aproveitaban os últimos momentos do día para descansaren xuntos na solaina e falar de como fora a xornada.
Hoxe, poucas solainas quedan en Lalín, e as mallas hai tempo que non precisan xente, máis que nada porque apenas se sementa trigo. Pero si que seguen sendo necesarias as xuntanzas. Por iso, o barrio do Chorón bota man da lenda pagana de Caldereta para celebrar, ano tras ano, esas ganas de compartir. E xa van sete edicións.
Antonte, coa noitiña, a comitiva de ‘autoridades’ escollida o ano pasado e a raíña das festas presidiron a recepción de Caldereta (unha figura que simboliza esa vida en comunidade), así como a posterior misa e a procesión, en andas, polo barrio. Unha das organizadoras da romería, Carme Carballude, explica que a figura recolle esas ganas de vivir que recuperou a muller que, segundo a lenda, espertou baixo o chorón e bebeu o líquido que había na caldereta de leite, antes baleira.
Comida tampouco faltou na romería, nin os postres que levaron os veciños e dos que se escolleron os mellores: unha tarta de limón e rosquillas caseiras. E non había o líquido que lle devolveu á vida a muller do chorón, pero si queimada, un excelente sustituto. A música e o karaoke animaron a xuntanza ata ben entrada a madrugada.
