“Tiven que convencer a xente maior e con máis experiencia de que sería un bo alcalde”

Pasan xa uns minutos do mediodía e o alcalde de Cerdedo-Cotobade, Jorge Cubela, sae do Concello para continuar a xornada laboral dende a casa. Hoxe non lle queda outra. A conciliación está nas súas mans. Está moi ben que os mandatarios tamén saiban das súas dificultades. Aos poucos minutos da conversa a meniña dous seus ollos pide un receso. Quen manda, manda. O dirixente local está ao seu enteiro servizo, non só como un alcalde para esta pequena veciña, senón como pai. E ante iso non hai nada máis importante. Recuperamos a conversa lembrando aquel día de Santa Rita, un 22 de maio de 2011 no que comenzou o seu camiño como rexedor cotobadés. Cubela tiña só 22 anos e proclamábase naquela noite electoral como o alcalde máis novo de toda España.

–Dez anos xa dende aquel día. Como o lembra?

–Foi un momento moi intenso, un auténtico subidón. Un momento moi especial.

–Que foi o que animou a un rapaz de 22 anos a procurar o bastón do mando do seu Concello?

–Primeiramente, o repaldo co que contaba na dirección provincial do partido, que prácticamente me buscaron eles e me pediron que dera o paso. Despois tamén os bos comentarios que había hacia min dos exconcelleiros, compañeiros do partido e dos veciños. Despois de pensalo moito aceptei o reto. Me propuxeron os propios militantes nunha asamblea celebrada en Carballedo. Había máis de cen personas e fun o único nome que se suxeriu. Xa non houbo volta atrás.

–Sentiu vertixe nalgún intre?

–Si.

–E a súa xuventude? Pensou nalgún momento que non recibía o mesmo trato ou que o vían menos preparado por seren tan novo?

–Ese era o principal reto e o principal problema, porque tiñas que convencer a xente moito maior ca ti, con moita más experiencia na vida e experiencia profesional, de que ti podías ser un bo alcalde. O partido pensaba que eu podía contar cunhas habilidades sociais e cunha forma de entender a política que podían ser óptimas e eficaces para conseguir un bo resultado. O que se fixo foi traballar por conquerilo. E a verdade é que traballamos moito. Fixemos unha candidatura totalmente nova e eu deime a coñecer con moita presenza, reunións e moito contacto veciña

–Unha década entre aquel 22 de maio e o que acabanos de pasar. Cómo vía o papel da Alcaldía nese intre e como se ve pasados dez anos.

–A verdade é que eu viña coa ilusión e coa imperiosa necesidade de traballar polo meu concello. Agora ben, non te podes nin imaxinar o grado de responsabilidade e dedicación que hai que ter para que as cousas saian ben. A política municipal, en concellos como o noso, un concello rural, é unha universidade política. Se alguén quere pasar por unha universidade política, que sexa concelleiro ou alcalde do seu concello que é a mellor forma de aprender cómo é a xente e entender que un problema que plantexe un veciño, por minúsculo que pareza, para esa persoa é o maior problema que ten, e hai que tratalo con igualdade e eficacia para tratar de resolverllo. Home, dez anos despois eu me atopo nun momento de moita máis madurez política, cos pés no chan e diría que con máis ilusión que o primeiro día.

–Pero o sacrificio é grande.

–Si, é grande porque hoxe en día estás prácticamente presente, non só de xeito presencial, senón no móvil, con whatsapp ou no correo todo o día. A min éntranme nun día normal unha media de 120 conversacións, entre 50 e 80 chamadas e eu, que son defensor das redes sociais, as utilizo como un xeito de poñerme en contacto diario e directo cos meus veciños e iso implica unha sobrecarga e un sobreesforzo que non pasaba hai 20 anos. Iso son 24 horas, sete días á semana, 30 días ao mes os 365 días do ano. Creo que se valora o esforzo de traballo e a dedicación que lle poño a isto.

–E a maiores é deputado provincial e portavoz de grupo do PP en Pontevedra.

–Gústame, teño que dicilo. Todo isto telo que restar ao final do último ámbito posible que tes, que é o persoal e o familiar. Tratando de conciliar como se pode e cando se pode.

–Cal era o principal obxectivo daquel Jorge Cubela de 22 anos e cal é o de hoxe, con dez anos enriba?

–O meu principal obxectivo, que era o que os veciños me demandaban comparándose con concellos limítrofes, era a ansiedade por conseguir cousas para o Concello. O que se demandaba era que o alcalde fora un conseguidor. Demos un bo paso e agora sigo con esa política de conseguir obras, de manter servizos e sobre todo de asentar poboación. Eu creo que o estamos conseguido. Non podemos descansar en ningún ámbito. Non hai que deixar ningún oco baleiro, porque eses ocos os ocupan outros concellos. O que valoro é que nestes anos non me rendín con ningún proxecto. Atender ao grande, pero tamén a esas cuestións básicas que che piden os veciños.

Suscríbete para seguir leyendo